127 Hours

Wij zijn geen natuurmensen. Het idee van een boswandeling maakt onze voeten instant vochtig – geef ons maar de grootstad en de bioscoop. Regisseur Danny Boyle brengt met 127 Hours de natuur in de filmzaal. Zijn film is gebaseerd op het waar gebeurde verhaal van Aron Ralston, een jonge allround natuurbelever, wiens avontuur in 2003 grondig fout liep. Tijdens een tocht door de Grand Canyon raakte zijn arm gekneld en kwam hij vast te zitten in een diepe kloof, met geen ziel in zicht. 127 uren zat hij er gevangen.

127 uren volgen we Ralston. Het idee doet wat denken aan Buried uit 2010, waarin Ryan Reynold gevangen zit in een houten kist onder de grond. In beide films volgen we de fysieke en mentale evolutie van een eenling die wanhopig tegen de krachten van de natuur vecht. De evolutie van Ralston respecteert de vijf fases van een rouwproces – ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en aanvaarding.

In tegenstelling tot Buried en ondanks het claustrofobische uitgangspunt, is 127 Hours geen claustrofobische film. De montage is snel, de kleuren gesatureerd en enkele camerabewegingen zijn duizelingwekkend. Er wordt verder gegaan dan een registratie. Door middel van flashbacks, droomsequenties en hallucinaties krijgt het verhaal lucht en wordt de film verrassend entertainend. Die keuzes gaat ten koste van een harde en ruwe kijkbeleving. James Franco zorgt wel voor een sympathieke vertolking. Hij kreeg er alvast een Oscarnominatie voor.

127 Hours draagt niet het gevoel over van vastzitten, maar gaat over de kracht van de mens. De filmmakers zijn niet beschaamd om er een positief en hoopvol verhaal uit te halen. Misschien daarom dat de film minder in ons systeem bleef haperen dan het deprimerende Buried of het poëtische Le Scaphandre et le Papillon, waarin een man gevangen zit in zijn eigen lichaam. Desondanks is 127 Hours een soms harde en poëtische film, met een oprechte positieve boodschap.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de