Somewhere

Genre: Drama | Duur: 1u38 | 2010 | Release: 5 Januari 2011 | Land: VS | Regie: Sofia Coppola | Cast: Stephen Dorff, Elle Fanning

De superster Johnny Marco leidt een dusdanig verveeld leven dat hij er soms zelf bij in slaap valt. Roem en rijkdom kunnen de leegte en oppervlakkigheid van zijn bestaan niet maskeren. Sofia Coppola bouwt rond dit gegeven een bespiegeling over existentiële twijfels, zonder dat dat een zwaarmoedige film moet opleveren.

We leren Johnny kennen als een acteur met een wat vage celebritystatus. Hij gaat naar fotoshoots, prijsuitreikingen en persjunkets, maakt ritjes in zijn Ferrari en heeft passieloze seks. Enkel de momenten die hij met zijn dochter doorbrengt, fleuren hem op en vormen na verloop van tijd de katalysator om tot zelfreflectie te komen.

Hoewel Johnny past in het rijtje min of meer depressieve protagonisten uit Coppola’s vorige films, lijkt de cineaste zich te beheersen er dit keer geen melancholische ondertoon aan toe te voegen. Haar stijl, intiem observerend en hier en daar met milde ironie besprenkelend, doet denken aan typische Scandinavische cinema. Het ritme van de film is eerder traag, de gebeurtenissen eerder banaal. De statische shots werken daarbij effectief. Toch verweeft Coppola subtiel betekenis doorheen de film. De 11-jarige dochter Chloe, vaardig in van alles en nog wat maar emotioneel aan haar lot overgelaten, staat in contrast met de inwisselbare bimbo’s die Johnny’s kamer in- en uitlopen. De beledigende sms’jes die Johnny ontvangt, zijn exemplarisch voor de keerzijde van de roem. Anderzijds tracht hij op Chloe indruk te maken met allusies op achtervolgende persmuskieten. Desondanks spreekt Coppola geen sympathie of antipathie uit voor haar hoofdpersonage.

Muziek is, in tegenstelling tot wat we zouden verwachten, dit keer opvallend sober aanwezig. Vele scènes verlopen in stilte en slechts in de zwembadscène treffen we de bekende combinatie van poëtische bedoelde beelden met een melancholische song. In die zin zal Somewhere ooit mee de rijping van de filmmaakster illustreren, de bekwaamheid om met minder meer te zeggen. Het moment waarop Johnny in een Italiaanse show centraal staat in een dansnummer roept te sterk herinneringen op aan Lost in Translation, maar is wel erg grappig. Coppola blijft overigens de hele film door fijne kruimels humor in beeld of situaties verstoppen. Het hoeft dus geenszins allemaal zwaar op de hand te zijn.

De casting van Dorff is wat bizar, maar cruciaal om ook de kijker in het ongewisse te laten over hoe groot zijn sterrenstatus in de film eigenlijk is. Elle Fanning zorgt voor een frisse tegenstelling. Coppola voegt aan deze beschouwende film trouwens een erg mooi opgebouwde schets van een vader-dochterrelatie toe, al mogen we Johnny’s vaderlijke kwaliteiten gerust in vraag stellen. Gewoon er zijn is soms genoeg, maar Chloe’s nood is groter dan haar vader opmerkt

Somewhere werd in Venetië bekroond met de Gouden Leeuw, een opvallend grote eer voor een film die daarvoor misschien iets te weinig impact heeft en wellicht een minder nadrukkelijke plaats zal opeisen in het filmlandschap dan Coppola’s vorige films. Wat u niet hoeft tegen te houden dit graag te gaan bekijken.