22 Mei

Genre: | Duur: 1u30 | Release: 17 November 2010 | Land: België | Regie: Koen Mortier | Cast: Sam Louwyck, Titus De Voogdt, Jan Hammenecker, Wim Willaert

I survived 22 Mei, stond op de sweaters van 22 Mei-cast en crew tijdens het Filmfestival Gent. Na de première mompelden verrassend veel receptieschuimers de slagzin als makkelijke mop. Best begrijpelijk, want Koen Mortiers tweede film -na mokerslag Ex-Drummer- is niet bepaald vrolijk. Eerst is er een bomaanslag. Daarna volgt de ruis. Een zestal personages zweeft rond in een metafysisch niemandsland waar tijd noch ruimte tellen. Al wat rest is hun angst en pijn om het verlies. Verlies van elkaar, van zichzelf, van al wat nog een beetje zin geeft aan hun troosteloze omgeving.

Geen gebrek aan tristesse dus. Het vaak West-Vlaams gesproken, in grijze buurten van Brussel en Luik ingeblikte 22 Mei kon in handen van een mindere cineast makkelijk een verschrikking zijn geworden. Maar Mortier kan beelden maken als geen ander. De verweerde tronie van Sam Louwyck, Wim Willaert als wanhopig blaffend burgermannetje, Barbara Callewaert die vertoornd seksuele vetzakkerij gaat aangeven bij de flikken – hun personages worden gevolgd door bewakingscamera’s, dicht op de huid gezeten door een niet aflatende camera tot ze op zichzelf botsen. De soms schitterende soundscape geeft de film vaak de kwaliteiten van een bittere videoclip.

Het procédé waarbij Louwyck als pivot dient kennen we ook uit Tom Barmans Any Way The Wind Blows. En ook hier is er een veelvoud aan fragmentarische dialoog,  dus haal je al eens de schouders op. Zo wordt de postapocalyptische flow totaal doorbroken als Steffi Peeters tussen het harde naturel van de dialogen door (toch een troef van Mortier, wat trouwens ook geldt voor co-toptalent Felix van Groeningen), haar grote gemis plots strak theatraal gaat debiteren. Ook de steeds wisselende point of views, waarbij zowat alle gebeurtenissen steevast worden herhaald, dragen niet altijd iets bij aan de dreigende sfeer. Net zomin als de passage van Gunther Lamoot, die met een kameraad in konijnenpak kinderen fotografeert in het helse winkelcentrum dat op ontploffen staat.

Toch stemmen de eindbeelden positief. Carpe diem, lijkt de haast vrolijke vlammenzee te dicteren. Want als de bom valt, dan is het toch allemaal voorbij. Het bloedmooie Going Home van The Bony King of Nowhere is niet vreemd aan dat bizar vrolijke gevoel.