Southland Tales

Richard Kelly beleefde op enkele jaren tijd de droom én de nachtmerrie van elke beginnende filmmaker. Op zijn 26e debuteerde hij ijzersterk met het intussen door cinefielen omarmde Donnie Darko, een onweerstaanbare combinatie van nostalgie, science-fiction en teen angst. Hoe volg je dat op?

Met de bizarre film Southland Tales blijkbaar. De prent kende zijn première in Cannes en werd daar onzinnig, pretentieus en overladen genoemd. Kelly vereenvoudigde zijn film, maar het kwaad was al geschied. Southland Tales flopte en het duurde zelfs jaren vooraleer de film eindelijk op dvd verscheen.

Is deze prent nu inderdaad zo'n rommelige en megalomane film? Grotendeels wel. De plot die draait rond de revolutie van een groep neo-marxisten tegen de oppressie van een republikeinse overheid, met de derde wereldoorlog op de achtergrond, hanteert wetenschappelijke experimenten waarbij dimensies worden doorbroken, dubbelgangers ontstaan en de Aarde in een andere richting gaat draaien. Dat levert de kijker een weinig bevattelijk, vaak kitscherig aandoend spektakel op, dat dan nog eens bevolkt wordt door tal van geschifte figuren, haast allemaal vertolkt door acteurs die nauwelijks overtuigen.

Die onbegrijpelijke casting, de van de pot gerukte namen van de personages, die narratieve vervreemding, ... dat kan toch niet allemaal per ongeluk gebeurd zijn? Het is dus goed mogelijk dat Southland Tales volkomen de logica en coherentie volgt die de maker voor ogen had. David Lynch wordt toch ook bewonderd voor films waar we niets van begrijpen? Het valt dan ook moeilijk te duiden waar het hier exact is misgelopen.

Tegen het einde beginnen flarden van de veronderstelde genialiteit van Kelly door te sluimeren. Zo maakt hij op mooie wijze gebruik van enkele schitterende songs om een onwezenlijk sfeertje te creëren. Justin Timberlake die zingt met een groep balletdansers op de achtergrond, het heeft wel iets, al staat de scène als een tang op een varken. In de finale, waarbij een ijskar door het luchtruim zweeft en Sean William Scott en Lou Taylor Pucci uiteindelijk wel mooi gestalte geven aan twee ijlende figuren, voel je een bezwerende sfeer opwellen die toch een beetje als een pleister op de wonde werkt. Plots wordt het potentieel van de film duidelijk en neem je je voor Kelly niet af te vallen als filmfan.

Kelly liet Southland Tales opvolgen door de spannende thriller The Box, een iets minder eigenzinnige maar nog steeds inventieve, commercieel interessantere film die het helaas ook niet zo goed deed aan de bioscoopkassa's. Misschien moeten we concluderen dat Kelly beter zijn eigen ding blijft doen, al dan niet falend. Ooit blaast hij ons echt nog eens van de sokken.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de