The Clone Returns Home

The Clone Returns Home is een kunstzinnig sciencefictiondrama dat zich al mijmerend vragen stelt over de eigenheid van het menselijke bestaan. De onderliggende thema?s worden naar onze smaak net te vaag behandeld, maar de bij momenten adembenemende beelden maken dit gelukkig meer dan goed.

De film vertrekt vanuit een interessant gegeven: de jonge astronaut Kohei neemt deel aan een experimenteel kloningprogramma -een verloren tweelingbroer blijkt hiervoor de motivatie. Wanneer een ruimtemissie fout afloopt wordt een kloon gegenereerd die ook het volledige geheugen van Kohei overerft. Al snel duiken er echter complicaties op: de kloon vertoont een te grote eigen wil en wordt duidelijk geplaagd door de hem opgedrongen herinneringen. Zoals dat gaat met herinneringen, blijven net degenen die we het meest willen onderdrukken het meest opduiken. De kloon ontsnapt en gaat op zoek naar een thuis die niet langer bestaat.

Dit debuut van Kanji Nakajima is geproduceerd door Wim Wenders en was eerder al te zien op het Sundance Filmfestival. Met zijn focus op falende menselijke replica's gekoppeld aan de problematiek van het geheugen is deze film overduidelijk thematisch verwant aan het sublieme Solyaris van de Russische grootmeester Andrei Tarkovsky. Ook stilistisch vallen er parallellen te ontdekken. Nakajima hanteert net als Tarkoksky een traag montagetempo en gebruikt lang aangehouden shots waarin veel aandacht is voor de schoonheid van de omgeving. Ook vergelijkbaar is het gebruik van opvallend langdurige stiltes en een zeker afstand bij het filmen.

Minpunt is dat het verteltempo enorm traag ligt -zelfs voor Japanse normen. Het geheel is verder erg introspectief, waardoor je toch de nodige identificatie mist met de hoofdperso(o)n(en). De vraag rijst of de thematiek ondanks alle goede bedoelingen wel diepgravend genoeg gaat en het antwoord is uiteindelijk negatief. Verder dan een krakkemikkige uitleg als ?de ziel zorgt voor interferentie met het nieuwe lichaam? komt het immers niet.

Het is dus uiteindelijk vooral van de mooie cinematografie dat deze film het moet hebben. Deze zorgt voor een bevreemdende sfeer en creëert een wereld die zich halverwege verleden, toekomst en droom lijkt af te spelen. Zeker een waardige poging, maar aan Solyaris kan The Clone Returns Home niet tippen -wat natuurlijk allerminst een schande is. Maar gaat u vooral kijken om zelf een oordeel te vellen.

Simon Smessaert Helemaal (niet) akkoord? Lees de