Unspoken

Grace en Lucas slagen er niet in nog uit hun eigen cocons te ontsnappen. Ze zijn getrouwd en delen een appartement maar horen of zien elkaar nog nauwelijks. Sinds hun dochter is verdwenen zijn ze compleet verwijderd van elkaar, de wereld en zichzelf. Net omdat ze hun gevoelens zo diep mogelijk hebben weggeduwd, zijn de vele dichte close-ups van hun gezichten en hun plotse uitbarstingen intrigerend, af en toe zelfs adembenemend. Fien Troch hamert met haar tweede film in op de collectieve psyche van een wereld waarin Dutrouxs, Fournirets en Maddie McCanns nog net geen faits divers zijn geworden.

Emanuelle Devos (Sur Mes Lêvres, De battre mon coeur s'est arrêté) en Zwitserse Fransman Bruno Todeschini (Son Frère) hebben als schermpersonage een gelijkaardige kwaliteit. Hun spel is niet in your face. Aan de oppervlakte stralen ze iets broos, een soort beschaafde pudeur uit, terwijl je daaronder een dwingende lust for life voelt kolken. Het maakt hen aangrijpend menselijk, des te meer nog omdat ze die waarachtigheid zowel kunnen oproepen ten bate van specifieke humor (zie Sophie Fillières Gentille, waarin beiden reeds een koppel speelden) als van keeldichtnijpend drama, zoals in deze Unspoken.

In de bij aanvang stille, door ijle dreunen onderstutte scènes wordt muziek steeds belangrijker. Enkele superbe voorbeelden springen eruit. Zo lijkt de tijd even te bevriezen eens het koppel op een feest terechtkomt. De camera jongleert heen en weer tussen de gefreezde personages, terwijl The Ronettes' Be my baby uit de boxen knalt en een onbekende dronken op de grond spartelt. Compleet verschillend maar even effectief is hoe Devos acclimatiseert in de lege kinderkamer, een ontroerende sequens die gelardeerd wordt met een fantastische flard pianomuziek. De regisseur werkte net zoals bij Een Ander Zijn Geluk samen met DOP Frank van den Eeden en componist Peter Van Laerhoven. Het team-Troch, waarin de montage deze keer door Trochs vader werd verzorgd, blijkt perfect op elkaar ingespeeld en levert een stilistisch heel ander, minder kil product af. Het 'unspoken' gehalte van deze prent ?veel dialoog is er niet-, legt de nadruk bij het beeld en de score. Pure cinema dus, dit donkere drama dat zich door zijn ijzersterke acteursprestaties en tijdloze metaforen zelfzeker kan meten met de toppers uit het genre.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de