The Burning Plain

Wanneer de scenarist van op applaus onthaalde films als Amores Perros, 21 Grams, Babel en The Three Burials of Melquiades Estrada voor het eerst zelf de megafoon in handen neemt, kun je zo'n beetje voorspellen wat het resultaat zal zijn. De Mexicaan Guillermo Ariaga speelt nu eenmaal graag met tijd en ruimte en serveert ons voornamelijk versnipperde verhalen waarin het toeval een grote rol speelt. Intussen is zijn kunstje een trucje geworden, maar voor zijn regiedebuut stapt de man daar toch een klein beetje vanaf.

Op het eerste zicht is The Burning Plain meer van hetzelfde: diverse verhaallijnen wisselen elkaar af, van bepaalde plotlijnen wordt de afloop al vroeg meegegeven, andere dragen een mysterie met zich mee. In wat aanvankelijk vier verhalen lijken, staan vooral vrouwen centraal. Sylvia (een ijzersterke Charlize Theron) is een zielloze jonge vrouw die verdoofd door het leven lijkt te strompelen. Gina (Basinger in goede doen) is een huismoeder die worstelt met een onmogelijke passie. Haar dochter Mariana (een beloftevolle Jennifer Lawrence) heeft ook al een en ander te verbergen. En dan is er de 12-jarige Maria, die geen moeder heeft. Arriaga geeft de kijker met mondjesmaat meer informatie, waardoor de puzzel stap na stap voltooid raakt. Wat dan zo knap is aan The Burning Plain is dat dit uiteindelijk slechts één verhaal blijkt te zijn, en dat is toch een opmerkelijk verschil met Arriaga's vorige scenario's. Bovendien blijkt het basisgegeven van de hele plot behoorlijk sterk te zijn, en dat het pas laat in de film wordt vrijgegeven, blijkt ook de onderhuidse spanning zeker ten goede te komen. De verhaspelde structuur werkt dan des te effectiever en dat Arriaga dat nergens benadrukt, kenmerkt hem als een bescheiden verteller. Zo komt de naam Maria, toch niet toevallig net díe naam, verschillende keren aan bod in een andere context. Een symboliek waar je meer kan achter zoeken, maar ook een gegeven dat gelukkig niet uitgebuit wordt.

Een meer dan verdienstelijk drama over vergeving en boetedoening

Maar de kracht van deze film zit hem niet zozeer in de versplinterde narratieve structuur. Met thema's als vergeving en boetedoening, moeders en dochters, worden de verhalen van een krachtige, effectieve basis voorzien die de film elke minuut doet boeien. De pijn van de personages wordt zonder sentiment en met een gepast evenwicht van soberheid en focus, voelbaar gemaakt - met dank aan alle prima acteurs ook. Daarnaast beschikte Arriaga over een sterke crew, die voor onder andere een rustgevende fotografie, betekenisvolle beelden en passende serene muziek zorgde.

In zijn geheel is dit dus een meer dan verdienstelijke film, die echter een derde ster ontzegd wordt omdat de emotionele impact van het verhaal niet echt overdonderend is. Bovendien wisten vooral Babel en The Three Burials een stuk betekenisvoller te zijn en illustreerden ze veel effectiever bepaalde universele vragen. Maar dat neemt niet weg dat The Burning Plain een mooi stukje cinema geworden is dat een groot publiek zal weten te boeien.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de