Heavy Metal in Bagdad

Genre: | Duur: 1u24 | Release: 1 Januari 2008 | Land: VS | Regie: Eddy Moretti, Suroosh Alvi | Cast:

De documentaire Heavy Metal in Bagdad volgt de Iraakse heavy metalband Acrassicauda (genoemd naar een dodelijke zwarte schorpioen) vanaf de val van Saddam Hoessein tot nu. Deze originele insteek leidt tot een boeiende film waarin wordt ingezoomd op de verschrikkelijke impact van de oorlog in Irak op het dagelijkse leven van de Irakese burger, een perspectief dat in de (Westerse) media al te vaak wordt geschuwd.



Succesvol metalmuziek maken is sowieso al een hele uitdaging in de Arabische wereld, maar in een land als Irak wordt het zo goed als onmogelijk. Om te beginnen wordt de muziek snel geassocieerd met satanisme, en bovendien is het gevaarlijk pro-westers. Voor de bandleden is metal echter de enige manier om voor heel even hun zorgen te ontvluchten. De omstandigheden laten hen jammer genoeg amper toe hun geliefkoosde hobby te beoefenen - zo kon de band slechts zes keer optreden gedurende hun vijfjarig bestaan.



Wanneer de documentairemakers aankomen in Bagdad worden ze meteen geconfronteerd met hallucinante toestanden. Een staat van algehele paranoia overheerst en niemand durft elkaar nog te vertrouwen. Engels spreken op straat is levensgevaarlijk, net als spreken met een Westerse journalist. De crew kan nooit te lang op dezelfde plaats blijven, en zaken als het dragen van een autogordel maken je meteen tot doelwit voor sluipschutters ?geen enkele Irakees doet een gordel om.



De bandleden stellen zich ? in verrassend goed verstaanbaar Engels ? hardop vragen bij de vrijheid en democratie die hun was beloofd. In wezen eenvoudige vrijheden, als rondlopen in t-shirts van Metallica, Slayer of Iron Maiden en de muziek van je keuze spelen, zijn zaken die verder weg zijn dan ooit. Doden en explosies zijn alledaags, en je kan maar beter zorgen dat je elke dag voor 18 u. thuis bent. Beste vrienden kunnen elkaar maandenlang niet zien, ook al wonen ze vlakbij. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat ondertussen 2.500.000 Irakezen het land ontvluchtten, maar ook in het buitenland laat het spook van de burgeroorlog niet los.



Deze documentaire maakt op creatieve wijze en zonder in clichés te vervallen duidelijk dat oorlog de gewone mens nog altijd het hardst treft. De bewegende handcamera zit dicht op de huid, en de makers hebben de juiste keuze gemaakt door de bandleden vrijuit te laten vertellen in plaats van zelf met het vingertje te komen zwaaien. In het aangrijpende en confronterende einde wordt de kijker rechtstreeks aangesproken: het einde van het lijden is nog lang niet in zicht voor de gewone Irakees. Een knappe en eerlijke documentaire die het bekijken zeker waard is.