Ciao Bella

Genre: Romantisch drama | Duur: 1u29 | 2007 | Release: 13 Juli 2007 | Land: Zweden | Regie: Mani Maserrat-Agah | Cast: Chanelle Lindell, Poyan Karimi

Met zijn langspeelfilmdebuut tracht de Zweedse cineast Maserrat-Agah de polsslag te voelen van de huidige generatie tieners, die - zoals het tieners betaamt zeker? - enkel bezig zijn met hun uiterlijk en het indruk maken op het andere geslacht. Ciao Bella is echter niet meer dan een wat halfslachtige poging die enkele sterke momenten kent maar verder wat banaal overkomt.

De plot draait om Mustafa, een Zweedse Iranees die in de knoop ligt met zichzelf. Hij slaagt er maar niet in aan een lief te geraken. Wanneer hij op een voetbaltornooi per ongeluk wordt aanzien voor een Italiaan, verandert plots alles. Mustafa wordt Massimo, mooiprater en verleider. De roodharige schone Linnea is al snel onder de indruk.

Ondanks deze opzet is Ciao Bella heus geen Hollywooddoorslagje waarin een lelijk eendje transformeert en de wereld plots veroverd kan worden. Mustafa krijgt gewoon, geheel toevallig en zelfs aannemelijk, de kans iemand anders te zijn. Blijkbaar zijn er best momenten waarop je identiteit afhangt van wie anderen denken dat je bent. Maar hoe lang is zo'n leugen leefbaar?

Dat de filmmakers niet de kaart van de humor spelen, is enerzijds positief. Geen onnozele toestanden waarin Mustafa/Massimo zich snel moet omkleden of allerlei vergezochte smoezen moet bedenken om zijn ware ik te verbergen. De plot blijft realistisch, al dreigt de weegschaal toch naar de andere kant over te slaan. Mustafa voelt zich in het begin behoorlijk ellendig en daar komt geen spoortje humor bij kijken. Maar die ernstige ondertoon - o, waarom moet liefde zo moeilijk zijn? - doet de film aan spankracht en spitsvondigheid verliezen. Accolades voor wat in se een wat dwaze tienerromance is, zijn wat overdreven. Op geen enkel moment kan immers je de relatie tussen Mustafa en Linnea bijzonder noemen.

Hoewel de film potentieel heeft, zeker als sociale schets, komt Ciao Bella niet verder dan zijn wankele essentie. Het onwaarschijnlijke happy end is alles welbeschouwd niet echt happy, eerder naïef.