Wall*E

Hoe komt het toch dat Pixar er telkens in slaagt om ons met enkel een handvol pixels zo verdomd hard te raken? Het is toch niet dat men opzichtig aan onze hartsnaren komt trekken met een rugzak vol violen en grote gebaren. Wel integendeel: het oogt altijd allemaal zo vanzelfsprekend, zo simpel. Onze verwarring is er alleen maar groter op geworden na het zien van Wall*E. Het eenvoudige relaas van een robotje dat nauwelijks twee woorden kan stotteren en gewoon wat liefde zoekt, blijkt van het meest aangrijpende dat Pixar ooit heeft gemaakt. Begrijpe wie kan.

Wall*E is eigenlijk in de eerste plaats een opluchting: het bewijst dat dezer dagen niet alles wordt geregeerd door peilingen en marktonderzoek. Stel je namelijk voor met welke memo de makers naar broodheer en producent Walt Disney stapten. ?Onze volgend project gaat over een versleten robot die gedurende de film bijna geen woord zegt ? inderdaad, geen oneliners of dialogen dus. Bovendien is het ding gek op spullen uit de jaren 80 ? juist, waar kinderen, toch onze grootste doelgroep, helemaal niet meer mee vertrouwd zijn. In het eerste kwartier van de film wordt ook geen enkel woord gesproken. En last but not least, de ganse film zal baden in hetzelfde apocalyptische doemsfeertje van KNT-films als I Am Legend en Mad Max. En o ja, graag 180 miljoen dollar om het te maken natuurlijk.? Je kan je voorstellen hoe angstig er gepiept werd in het Huis van de Muis. Een gok dus, maar wat een mooie.

Wall*E, een afkorting van Waste Allocation Load Lifter ? Earth Class, voert al 700 jaar lang op de verlaten planeet Aarde getrouw zijn taak van opruimer uit: hij perst afval samen tot kubussen, waarmee hij vervolgens grote torens maakt. Wall*E ontwikkelt daarbij een grote fascinatie voor prullaria: Rubik?s Cubes, bh?s, lampen, VHS-cassettes? Op een van die cassettes staat de film Hello, Dolly!, waarop Wall*E kan zien hoe mensen samen dansen en elkaars hand vasthouden. Waardoor hij begint te beseffen dat hij misschien wel iets mist, daar in zijn uppie op die vaalblauwe planeet.

Maar dan landt op een dag een verkenningstuig, uitgestuurd van de mensen die zich lichtjaren ver in noodgedwongen ballingschap op een ruimteschip bevinden, gevlucht voor de vervuiling die 700 jaar geleden al te erg was geworden. De vrouwelijke verkenner EVE (Extra-terrestrial Vegetation Evaluator) ontdekt er dat Wall*E per toeval op iets gestoten is dat de mensheid kan toelaten terug te keren naar de Aarde. Wanneer ze weer vertrekt met het bewijs, reist Wall*E ongemerkt mee in het ruimteveer. Of hoe liefde plots ijzersterk kan zijn.

Toegegeven, de allermooiste momenten van Wall*E zie je in het begin, wanneer het robotje zich helemaal alleen doorheen een spookachtig universum beweegt en meer en meer beseft dat hij, hoewel volledig uit metaal opgetrokken, toch niet helemaal van staal is. Ook de schuchtere, hinkende maar vreemd genoeg nooit ongeloofwaardig aandoende relatie tussen Wall*E en EVE is wondermooi om zien, met als subliem hoogtepunt een ruimteballet dat niemand onberoerd zal laten. De film begint alleen een beetje ?mja? aan te voelen wanneer de mensen beginnen mee te doen. Dat is een oud zeer: dieren (Finding Nemo) of voorwerpen (Toy Story 2) creëren, lukt de wizards van Pixar weergaloos, maar nog steeds slagen ze er niet in om een mens geloofwaardig weer te geven. In vergelijking met de tot in de kleinste splinter wondermooie Wall*E, is het zelfs wat pijnlijk te zien hoe karikaturaal en grof geborsteld de mensen in deze film geanimeerd zijn. Wat ons betreft, mogen ze gerust het pad van geïntegreerde live action verder inslaan, zoals hier voor de allereerste keer gebeurde. Maar goed, eenmaal het verhaal zich weer focust op Wall*E en EVE, is het opnieuw volop genieten. Van meer dan een roestvlekje is hier dus hoegenaamd geen sprake. Cinefielen krijgen er nog tal van verwijzingen naar bekende klassiekers bovenop, met een tirannieke besturingsrobot als duidelijkse referentie naar 2001: A Space Odyssey.

Wat ons betreft, mag Wall*E de eenzame hoogte van mooiste weemoedige filmpersonages in, waar tot nog toe enkel E.T. en The Tramp zich bevonden. Wall*E kan als totaalsom misschien net niet tippen aan het integraal uit bloemsuiker geboetseerde Ratatouille, maar is wél Pixars meest gedurfde en mooist gemaakte animatiefilm tot nog toe. Een en al aai-robot.

Hannes Dedeurwaerder Helemaal (niet) akkoord? Lees de