Toy Story 2

Een vervolgfilm produceren betekent in de ogen van de Amerikaanse filmindustrie doorgaans méér van hetzelfde. De jongste jaren werden we dan ook bestookt met lauwe afkooksels van succesvolle formulefilms als Speed, Scream, Jurassic Park en Under Siege.

Stuk voor stuk niet meer dan door handige marketingjongens routineus in elkaar geflanste verkoopswaar, die het op het vlak van creativiteit, verbeelding, originaliteit of uitwerking stuk voor stuk moesten afleggen tegen het origineel - hoe goed of slecht dit ook was. We hoeden ons alvast voor wat komen zal, want Jurassic Park 3, The Matrix 2 en True Lies 2 zijn naar het schijnt onderweg.

In de tussentijd geldt Toy Story 2 wél als een frisse uitzondering op deze jammer genoeg universeel wordende regel. Dit vervolg verenigt opnieuw het team dat geboorte gaf aan deel 1, dat toen (het is alweer van 1995 geleden) werd gepresenteerd als de eerste volledig computer geanimeeerde film. Toy Story 2 vangt aan wanneer het jongetje Andy op Cowboy Camp vertrekt en zijn speelgoed voor de eerste maal in zijn leven aan hun lot overlaat. Dit geeft aanleiding tot bespiegelingen over oud en vergeten worden en vergankelijkheid.

Wanneer de geobsedeerde speelgoedverzamelaar Al McWhiggin echter zijn kans ziet om Woody te stelen, komt de film algauw in een hogere versnelling. In de flat van Al ontdekt Woody dat hij een felbegeerd collector's item van de tv-show "Woody's Roundup" uit de jaren '50 blijkt te zijn, en hij maakt er dan ook kennis met de andere 'prijsbeesten' van die show; Jessie the Cowgirl, Bullseye the Horse en Pete the stinky Prospector. Nu de collectie van Al compleet is, wil hij ze voor een fors bedrag verkopen aan een Japans Museum, tot grote vreugde van Jessie en Pete, die hiermee hun kans zien niet langer in muffe opbergdozen te worden bewaard. Andy's overige speelgoed - Buzz Lightyear, Mr. Potato Head, Slinky Dog, Rex en Hamm - zijn ondertussen een zoekactie begonnen, vastbesloten hun vriend niet tot een museumdecoratie te laten herleiden. Maar of Woody deze mening nog steeds deelt ?

Nadat Antz en A Bug's Life de grenzen van de computergeanimeerde films verder legden, krijgen we met Toy Story 2 het voorlopige eindpunt van deze vooruitgang en tevens het hoogtepunt. Wat dit vervolg nu zo aantrekkelijk maakt, en waarin het de originele Toy Story en alle volgelingen zelfs overtreft, is de efficiënte aanwending van de allernieuwste technologie, in combinatie met en vooral volledig ten dienste van de onweerstaanbare humor, het bij-de-pinken-zijnde scenario en de introductie van een aanzienlijk aantal nieuwe, zowel naar vorm als inhoud scherp uitgewerkte karakters.

Toy Story 2 is gevarieerder en vindingrijker.

Werkelijk álle registers worden opengetrokken voor een niet aflatend spervuur van briljante actie (liftkokergevechten, de ontsnapping via de wielen van een rijdend vliegtuig, het oversteken van een snelweg, stuk voor stuk sequenties die je net als in de beste live action films op het puntje van je stoel houden), grappen en cinefiele inside jokes; zo zijn er o.m. ironische toespelingen op 2001: a Space Odyssey en Star Wars ("I am your father", zegt Buzz Lightyear's dubbelganger nadat deze hem tijdens een gevecht - in pure Darth Vaderstijl - heeft verslagen).

De plastieken T-Rex die een speelgoedautootje, bevolkt door een varken, een hond en een barbiepop, door een winkelmagazijn achtervolgt is dan weer een hilarische verwijzing naar Jurassic Park. De geavanceerde computertechnologie heeft het bovendien mogelijk gemaakt een uiterst complexe mimiek op het scherm te toveren, waardoor de personages zelfs menselijke trekjes krijgen. Méér nog dan bij het eerste deel heb je achteraf het gevoel naar een live-action film te hebben gekeken, of er nu sprekend speelgoed in voorkwam of niet.

Christoph Foqué Helemaal (niet) akkoord? Lees de