Dolina

Wanneer Gabriel Ventuza van grote broer de orders krijgt om de resten van hun vader te gaan ophalen in hun geboortedorp, beseft hij niet wat voor bizarre reis hem te wachten staat. Onderweg naar Bogdanski Dolina, een klein dorpje ergens in Oost-Europa, wordt hij beroofd door de treinbestuurder. Aangekomen in de buurt van Dolina wordt hij ontvangen door monniken van een niet nader genoemde religie, een voorbode van wel meer rare personae die ginds ronddartelen. Dolina zelf is een plek waar de grote afvalberg de meest prominente inwoner lijkt, iets waar Ventuza meteen nogal onzacht mee in aanraking komt. De vreemde monniken, met carnavaleske baardjes aan koorden houden Dolina streng onder de knoet, hun grimmige regime verziekt het dorp al sinds ze het met een zwaai hebben ingenomen. Ventuza ontdekt dan ook dat het terugvorderen van papa?s lijk niet van een leien dakje zal gaan, al zeker niet omdat de man geen rotte frank ? of broek- meer bezit na de reis. Hij wordt opgevangen door een van de meest kleurrijke figuren van het dorp, die het niet altijd even goed met de mensen lijkt te menen.

Dolina is een vreemdsoortig portret van een nevenwereld die voor de kijker surreëel overkomt. Er zit heel veel diepte in de beelden, het verval van Dolina spreekt uit elk frame. De stoffige straten pakken prachtig op film en geven meer prijs van de miserie die de bewoners elke dag moeten doorkomen, dan de inwoners zelf lijken te beseffen. Het is echter niet altijd kommer en kwel, de film is ook doorspekt met komische noten die perfect afgestemd zijn op het verhaal. De personages zijn sterk uitgewerkt en staan stevig in hun schoenen. Tegelijkertijd spelen ze zo mooi op elkaar in dat geen enkel karakter de bovenhand krijgt. An sich is het een harde film, maar eentje die je met fluwelen handschoenen vastneemt en zo op een zachte en serene manier de wereld van kortbij laat zien.

Julie Van Craen Helemaal (niet) akkoord? Lees de