La Sconosciuta

La Sconosciuta (The Unknown Woman) was de Italiaanse inzending voor de Oscars. De kans dat de film ook effectief de Oscar zal wegkapen schatten wij echter zeer laag in, al heeft de film wel een aantal troeven in huis.

Centraal staat het personage van de jonge Oekraïense Irena. Voor een deel van haar loon overtuigt zij de conciërge van een luxueus appartementencomplex haar aan te nemen als poetsvrouw. Al snel blijkt een ongezonde fixatie op het gezin Adacher de reden te zijn dat ze er zo op gebrand is te werken in het gebouw. Op slinkse wijze zal Irena zich stap voor stap in het leven van het gezin weten binnenwerken. Ondertussen komen we via een reeks flashbacks beetje bij beetje meer en meer te weten over het duistere prostitutieverleden van Irena. Hoe is ze aan dit verleden kunnen ontsnappen, en wat dit te maken heeft met de Adachers zijn de hoofdvragen die opgelost zullen moeten worden.

De beelden worden begeleid door opvallende muziek van de hand van maestro Ennio Morricone, die er met zijn monumentale soundtracks mede voor verantwoordelijk was dat de spaghettiwesterns van Sergio Leone regelrecht de legende werden in gekatapulteerd. De oude vos is zijn streken nog niet verleerd, maar de muziek wordt echt wel overdadig veel ingezet. Een aantal scènes waren heel wat beter gediend geweest met - simpelweg - stilte.

Regisseur Giuseppe Tornatore - tevens verantwoordeljik voor het scenario - is u misschien bekend van zijn vorige film Malena, maar de echte reden om hoge verwachtingen te koesteren is zijn kleine meesterwerk uit 1988, Nuovo Cinema Paradiso. Vooral in het begin van de film etaleert Tornatore zijn klasse. De intrigerende openingsscène lijkt zo uit een Lynchfilm te komen en de spanning wordt hierna kundig opgebouwd, op een wijze die doet terugdenken aan master of suspense Alfred Hitchcock (wij zagen trouwens in de spiraalvormige trap een rechtstreekse verwijzing naar Vertigo). Verder worden de flashbacks volgens de regels van de kunst voorzien van een sfeer en stijl die sterk contrasteert met de beelden in ?tegenwoordige tijd?. Al mag hier wel bij worden opgemerkt dat Tornatore in de flashbacks toch ook erg vaak ongeïnspireerd de voorhamer bovenhaalt.

Naarmate het verhaal vordert, verschuift het thrillerelement naar de achtergrond en evolueert La Sconosciuta meer en meer naar een volbloed drama. Dit heeft tot gevolg dat de film behoorlijk aan spankracht moet inboeten. Vreemd genoeg slaagt Tornatore, ondanks het verhogen van het dramatische element, er ook niet echt in om de kijker te doen meeleven met het ? nochtans buitensporige - leed van Irena. Aan de acteerprestatie van de onbekende Xenia Rappoport zal het alvast niet gelegen hebben. Haar prestatie wordt echter vlotjes in de schaduw gezet door veteraan Michele Placido, die een fantastische rol neerzet als angstaanjagende pooier met de illustere bijnaam ?de schimmel?.

La Sconosciuta begint dus wel veelbelovend, maar verglijdt vanwege de genreswitch langzamerhand in een weinig noemenswaardig werkstuk. Tornatore moet met enkele plotwendingen op de proppen komen om de boel toch nog interessant te houden, maar kan hiermee niet verhinderen dat je als kijker toch enigszins op je honger blijft zitten. Dit is uiteindelijk behoorlijk jammer, want hier zat vast en zeker meer in.

Simon Smessaert Helemaal (niet) akkoord? Lees de