Myrin

Eindelijk! Na drie jaar komt het gevierde Mýrin (IJslands voor 'het moeras', maar ook wel een 'gevaarlijke' buurt in Reykjavík) bij ons in de zalen.

Eindelijk, bis! Arnaldur Indriðason, IJslands beste en meest bekroonde thrillerauteur, wordt verfilmd. Het heeft een tijdje geduurd, maar de bedenker van het dramatische rechercheursduo Erlendur en Sigurður Óli is eindelijk te zien in de zalen. Baltasar Kormákur (101 Reykjavík, Hafið) heeft die zware taak op zich genomen en heeft het er, ondanks het wat zwakke verhaaltje, zeer goed van afgebracht.

De film gaat namelijk over een moord in een van de achterbuurten van Reykjavík. De moord zou terug te voeren zijn op een genetische afwijking, maar dat is niet het enige spoor dat Erlendur moet volgen. Ook een bizarre voorgeschiedenis in de jeugd van de moordenaar kan er iets mee te maken hebben. Dit verhaal is echter maar een flinterdun laagje dat eigenlijk amper je aandacht verdient. De film wordt op een hoger niveau getild door o.a. de doorwinterde vertolkingen van de hoofdacteurs. Stuk voor stuk zijn het sterren op het kleine eiland. Erlendur wordt gespeeld door Ingvar Eggert, ster van menig IJslandse klassieker, zoals Djöflaeyan, Englar alheimsins of Foreldrar. Eva Lind, de drugsverslaafde dochter van de rechercheur, staat op naam van Ágústa Eva Erlendsdóttir, bij ons vooral bekend als Sylvia Night van Eurovisie. Zij verdedigde in 2006 de IJslandse kleuren op het liedjesfestival, maar ging jammer genoeg tenonder aan haar eigen show. In eigen land is Ágústa nog steeds een tv-ster.

Fotografisch gezien is Mýrin ook een pracht. Bergsteinn Björgúlfsson heeft er een grimmige prent van gemaakt. Spijtig dat dit enkel lijkt te bevestigen dat het in het Noorden miserie en ellende troef zou zijn, maar het slaat de nagel wel op de kop. Want de te onderzoeken moord is verre van het belangrijkste. Wat nog pregnanter is, is de relatie tussen Erlendur en zijn dochter. Zij is op het slechte pad terecht gekomen door drank, drugs en prostitutie, maar de twee proberen duidelijk en oprecht elkaar tegemoet te komen. De energie die dit kost, lijkt ook echt uit de acteurs gezogen te worden.

Behalve deze tragische relatie pijnlijk in beeld te zetten, geeft deze film ook een angstig beeld over het groeiende urbanisme op het noordse eiland. Want als geen ander kunnen Baltasar en Arnaldur, elk in zijn discipline, de tragiek van de te groot wordende stad vatten. De problemen die dat met zich meebrengt, zijn gevat in de intrieste figuur van Erlendurs dochter.

Grimmig, zwart en deprimerend is het zeker en de lichtheid die je van een thriller zou verwachten, kun je vergeten. Baltasar schotelt je familiedrama en maatschappijkritiek voor in de vorm van een onschuldige whodunit. Zeer intelligent en aan de zware kant, maar wel geweldig de moeite.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de