Helen

De voorbije vijf jaar werkten Christine Molloy en Joe Lawlor mee aan een serie kortfilms onder de noemer Civic Lives.Voor die reeks volgden ze een naar eigen zeggen moeilijk te omschrijven methodiek die uiteindelijk resulteerde in een eerste langspeelfilm. Helen is geen whodunit maar laat ons binnen in de wereld van de ouderloze Helen.

Molloy en Lawlor deden voor Helen geen beroep op filmfondsen, maar openden de wereld van de cinema voor de lokale gemeenschap via een Community Art-project. Iedereen die op de filmset kwam opdagen, mocht ook daadwerkelijk meespelen. In het echte leven is hoofdactrice Annie Townsend bijvoorbeeld een voetbalster. Volgens Molloy moet men haar niet als een actrice beschouwen, maar als een vertolkster van een artificieel personage. Het filmproces is zo gestructureerd dat er een verhaal ontstaat waarin alle toevalligheden zijn toegelaten.

In Dublin verdwijnt een meisje, Joy geheten, in een park. Haar gele lederen jekker en wat persoonlijke attributen worden ter identificatie aan de ouders voorgelegd. Vervolgens rekruteert de politie in een naburige school de nodige figuranten voor de reconstructie. Hier zien we de gelijkenissen tussen het maken van een film en het voorbereiden van een wedersamenstelling. Helen is de uitverkoren Joy. Als weesmeisje droomt ze ervan om ergens thuis te horen en geliefd te zijn. Via het contact met de ouders van Joy ziet ze voor zichzelf een nieuwe start weggelegd. Haar karakter is jammer genoeg onvoldoende uitgewerkt en de film mist daardoor zijn doel.

De Ierse klankartiest Dennis Milthy zorgde voor de muziekscore. Zijn elektronische composities kunnen het verhaal echter niet extra doen boeien. Evenmin zorgen de prachtige beelden van het bladerdak in het park en de verdoofde geluidseffecten van spelende kinderen, ritselende bladeren en brommende vliegen voor een positieve evaluatie van dit langspeeldebuut. Misschien slaagt haar kortfilm Joy hier beter in.

Vera Bras Helemaal (niet) akkoord? Lees de