The Guatemalan Handshake
Genre: Komische mozaïek
| Duur: 1u37 | Release: 1 Januari 2008 | Land: VS | Regie: Todd Rohal | Cast: Katy Haywood, Ken Byrnes, Will Oldham, Sheila Scullin, Rich Schreiber, Kathleen Kennedy
In het spoor van Wes (Royal Tenenbaums, The Life Aquatic) en P.T. (Magnolia) Anderson kwamen heel wat copycats bovendrijven. Ze trachten de lichtjes krankzinnige en spitsvondige stijl van de nu al legendarische grootmeesters na te apen. Ze werpen een vertederende blik op excentriekelingen uit de Amerikaanse maatschappij. Dat slechts weinigen erin slagen het origineel te benaderen, laat staan overtreffen, bewijst The Guatemalan Handshake van de onbekende regisseur en scenarist Todd Rohal.
Wie zich waagt aan een geschifte komedie bevolkt door freaks die zowel onze sympathie als onze afkeer moeten opwekken, begeeft zich op gevaarlijk terrein. Ofwel zijn de karakters herkenbaar en werken de geestige situaties waarin ze zich bewegen enorm op de lachspieren, ofwel zijn ze dat niet en variëren de gevoelens van verveling tot complete ergernis. Jammer genoeg moeten we The Guatemalan Handshake onder die laatste categorie onderbrengen.
De hele film ademt low budget uit, met behoorlijk amateuristisch camerawerk en een bedenkelijke montage, maar op zich zien we dat allemaal wel door de vingers als het verhaal je naar het hart grijpt of scherpzinnige passages herbergt, maar niets van dat alles.
De film wordt opgehangen aan het schlemielige personage Donald Turnupspeed, zielloos vertolkt door de nochtans geweldige singer-songwriter en kluizenaar Will Oldham, die plotseling van de aardbol lijkt te verdwijnen na een mysterieuze elektriciteitspanne in een plattelandsdorpje in de grauwe industriestaat Pennsylvania. Vervolgens verlegt de focus zich naar mensen uit de naaste omgeving van de verdwenen stumperd en kabbelt het verhaaltje schijnbaar richtingloos verder.
We konden een langgerekte geeuw maar met moeite onderdrukken en de film was zo lichtvoetig, oninteressant en te gemaakt absurdistisch-geschift, dat hij bij het verlaten van de bioscoopzaal al nagenoeg vervlogen was uit onze herinnering. De kans dat veel K.U.T-lezers dit indiefilmpje nog te zien zullen krijgen is weinig waarschijnlijk. Een leven in de cinefiele anonimiteit is een meer aannemelijk lot voor deze productie. Niet meer dan terecht als u het ons vraagt.