Stella

Genre: drama | Duur: 1u42 | Release: 1 Januari 2009 | Land: Frankrijk | Regie: Sylvie Verheyde | Cast: Léora Barbara, Karole Rocher, Benjamin Biolay

Sylvie Verheyde hield haar eigen jeugd in het achterhoofd toen ze het scenario van Stella schreef. Stella is een beetje Sylvie. De eerste beelden van het in lovertjes gehulde meisje dat in Stella op het disconummer Love Me Baby danst, neemt iedereen meteen terug mee naar de jaren 1970. Dat muziek een enorme lading herinneringen en nostalgie dekt, speelt de regisseuse hier ten volle uit.

Stella is elf en gaat net in een nieuwe school over naar het vijfde jaar. Het blijkt een school voor kinderen van de meer gegoede Parijzenaars. Zij komt echter uit een heel ander milieu. Thuis hebben haar ouders weinig tijd voor haar want als caféhouders moeten zij hun stamgasten tot in de late uurtjes entertainen. Het café is een wereld op zich middenin het arbeidersmilieu. Het is ook Stella?s thuis. Op school merkt het meisje dat ze veel weet van de verkeerde dingen. In Gladys, een klasgenote uit een Argentijns intellectueel milieu, vindt ze een bondgenoot.

De Franse chansons en de discomuziek die vooral in het café een grote rol spelen, houden ons bestendig in de seventies. Een pluim op de hoed verdient eveneens Gigi Lepage die de kostuums voor Stella uitzocht. Een perfecte casting ook, met Léora Barbara als de niet altijd even onschuldige Stella en de fantastische Karole Rocher en Benjamin Biolay als de ouders van het meisje. Het lijkt of het duo nooit iets anders heeft gedaan dan een café uitbaten. De stamgasten worden al even realistisch vertolkt.

De sfeerschepping in deze film is overweldigend en subliem. Door talrijke komische situaties en commentaren van het meisje met ernstigere momenten af te wisselen, blijft Stella van het begin tot het einde boeien zonder ook maar een moment té sentimenteel te worden. Sylvie Verheyde vond het volmaakte evenwicht tussen goedkope nostalgie en klasse.

Vera Bras Helemaal (niet) akkoord? Lees de

Let op: wanneer u verder gaat zit de kans er dik in dat het einde van de film verklapt wordt met alle gevolgen voor uw filmervaring vandien.

ik wil mijn pret bedorven zien

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het meisje heeft het thuis niet makkelijk. Niet alleen is het vrij marginale cafépubliek allesbehalve stimulerend als leeromgeving, haar ouders werken constant waardoor ze te weinig aandacht krijgt. De arbeidersklasse heeft zijn boterham bovendien niet aan de schoolbanken te danken. Hoewel Stella het op school helemaal niet goed doet, wordt ze aan het einde van het schooljaar toch gedelibereerd. Hierdoor kan ze samen met haar nieuwe vriendin Gladys over naar het volgende jaar.