How To Lose Friends & Alienate People

Vijf jaar geleden schreef journalist Toby Young zijn memoires neer in How To Lose Friends & Alienate People. Niet meteen literatuur met een grote L, maar de zelfspot en de manier waarop Young het gedrag van de hoogdravende hogere klasse met de vinger wees, zorgde hier en daar voor gegniffel. Youngs kritiek werd stevig ingesnoerd voor de verfilming maar niettemin is dit relaas van een Engelsman in New York best amusant - zij het vluchtig.

Sidney Young (het personage in de film draagt een andere voornaam dan de schrijver) is een derderangsjournalist die van party-crashen een deugd maakte en stiekem hoopt om ooit furore te maken als society-reporter in Manhattan, het epicentrum van glitter & glamour. Young kan het mistroostige Londen gelukkig achter zich laten op vraag van Clayton Harding, de hoofdredacteur van het New Yorkse society-magazine Sharp. Als een kind voor de etalage van een snoepwinkel aanschouwt Young de luxe die hem nu lijkt toegeworpen: decadente feestjes, een vaste stek op de guestlist van elke hippe club in Manhattan én bovenal de toegang tot de entourage van Sophie Maes, een hollywoodsnol die net in de schijnwerpers staat voor haar vertolking van Maria Theresa in de biopic Making of a Saint.

How To Lose Friends & Alienate People is de zoveelste variatie van het klassieke lelijke eendje. Het verhaal van een onhandige Brit die tracht te overleven in de stedelijke hel van New York is al te dikwijls verteld. Bovendien is het duidelijk dat de makers niet goed wisten op welk publiek ze doelden. De film toont zich als een ongelukkig huwelijk tussen platte Amerikaanse slapstick en kurkdroge Britse humor en slaagt er niet in om zijn eigen stem te vinden.

De film toont zich als een ongelukkig huwelijk tussen platte Amerikaanse slapstick en kurkdroge Britse humor en slaagt er niet in om zijn eigen stem te vinden.

How to Lose Friends & Alienate People is al bij al een aardig tussendoortje, een film die de egotripperij van de Amerikaanse jetset zachtjes met de vinger wijst. Het clichématige romantische discours en het zeemzoete einde moet u er bijgevolg dan ook maar bij nemen. Voor scherpere spot raden wij u vooralsnog aan om Robert Altmans The Player nog eens in uw dvd-speler te schuiven of de originelere roman ter hand te nemen.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de