Beowulf

Bij de eerste filmpjes, in het begin van de jaren 1900, was de grootste verwondering niet wát de mensen zagen bewegen, maar dát ze zagen bewegen. De technologische vooruitgang van stilstaande foto naar bewegende film was zo wereldschokkend, dat zelfs bladeren in de wind meer dan een minuut de aandacht konden houden. Maar de mens is verwend en moeilijk geboeid te houden. Ongeveer een eeuw na de ritselende bladeren evolueerden digitale effecten, digitale films, 3D en motion capturing.
Beowulf is de volgende stap in deze ?cinema of attractions?. In de bioscoop speelt immers niet enkel een gewone versie, maar ook een 3D-versie. Ter plaatse krijg je een 3D-brilletje, waarop in kleine lettertjes geschreven staat ?wordt gereinigd na elke voorstelling?. Met propere ogen keken wij naar Beowulf, maar met een getroebleerde blik kwamen we weer buiten.

De film is gebaseerd op de Deense sage van de held Beowulf, die in een dorpje het monster Grendel moet doden, maar zich daarmee de wraakplannen van Grendels moeder op de nek haalt. In de 3D-versie vechten de personages in de bioscoopzaal rond en komen de speren het scherm uitgesprongen. Het verhaal noch de spectaculaire 3D-effecten vormen een probleem. Regisseur Robert Zemeckis koos er echter ook voor om de acteurs te digitaliseren, zoals hij eerder deed in The Polar Express. Gezien die film nogal naar plastic smaakte, kunnen we ook nu de vraag stellen waarom iemand ervoor kiest om van echte acteurs neppe animatiefiguurtjes te maken? In plaats van de sterke acteurs die ze zijn, zien we een overgepolijste Angelina Jolie, een afgeplatte Robin Wright Penn en een Obelix-achtige Anthony Hopkins. Puur technologisch is het vast een vooruitgang, maar we leven niet meer in 1905. Vele andere criteria dan technische zijn de filmrecensent in ons allen binnengedrongen.

In zijn vele dagen, maanden, jaren werk tussen de green screens en de knoppen van zijn computer vergat Zemeckis immers dat een film ook een narratieve bezieling nodig heeft. Beowulf is daardoor een belegen mengeling geworden van Lord of the Rings en alle fantasy- en drakenfilms, met dialogen als ?Are you the one they call Beowulf? Such a strong man you are.? Door deze recyclage komen ook enkele verdrongen Hollywoodkwalen bovendrijven. Zo is er de typische verheerlijking van machogeweld, het cliché van de vrouw als maagd óf hoer en de xenofobische manier waarop Deens als een mengeling van Duits en Amerikaans klinkt.

En daarmee bewijst Beowulf slechts één ding: vooruitgang is relatief.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de