Body Rice

Genre: | Duur: 1u56 | Release: 1 Januari 2006 | Land: Duitsland, Portugal | Regie: Hugo Vieira Da Silva | Cast: Alice Dwyer, André Hennicke

Body Rice is ongetwijfeld een van de moeilijkere films van het festival. Moeilijk in de zin dat hij niet alleen onnoemelijk traag is, bijna geen dialoog bevat maar daarenboven ook nog eens ongemeen hard en deprimerend is. Een verhaal of zelfs enige vorm van ontwikkeling is er evenmin. De regisseur volgt gewoon enkele jonge Duitse delinquenten die in de Portugese woestijn in een geïmproviseerd resocialisatiekamp verblijven. Het kamp wordt geleid door een al even sociaal onaangepaste Duitse post-hippie en de activiteiten beperken zich tot rondhangen en dansen op technofeesten die ze op het strand houden.



Body Rice is bovendien heel fragmentarisch en episodisch gestructureerd, de beginbeelden over een van de meisjes tijdens een job in een Portugees hotel worden gevolgd door gedateerde zwart-wit beelden van nachtelijk Berlijn. De context of het verband wordt niet verduidelijkt. Buiten deze beknopte semiflashback-momenten kom je over de personages of hun achtergrond niets te weten. De rest van de film bestaat louter uit flarden van hun leven in het kamp, dat hoofdzakelijk bestaat uit sigaretten roken, doelloos rondzwerven en mechanisch dansen op de bezwerende technomuziek.



Ook tussen de personages gebeurt er weinig, ze zitten elk in hun eigen wereldje opgesloten en de zeldzame momenten van toenadering leiden hoogstens tot het delen van een sigaret, of escaleren in een liefdeloze en geforceerde seksuele geste. De contemplatieve beeldvoering van Hugo Vieira maakt de doelloze maar tegelijk erg alledaagse lichaamsbewegingen en gestes van de personages tot het thema van de film. De tijd hoopt zich eindeloos op in lang uitgerokken scènes waarin personages hangen, zitten, liggen en roken. Het sterke aan de film is dat ondanks dat er absoluut niets noemenswaardig gebeurt, hij tot op het einde blijft boeien door zijn intrigerende cameravoering die de algemene sfeer van apathie en eenzaamheid voor de kijker bijzonder tastbaar maakt.



Ook de soundtrack, met aan de ene kant de monotone technobeats van onder andere Joey Beltram en aan de andere kant de deprimerende sound van new wave bands als Joy Division en Einstürzende Neubauten heeft een niet onbelangrijk aandeel in het overstemmende gevoel van depressie en nihilisme dat van deze film afstraalt. Zeker geen publiekslieveling maar fans van trage cinema à la Antonioni zullen met Body Rice zeker een aangename ontdekking doen.