Final Destination 3

?Hebben ze nu ook al een derde?? is de reactie in vele wandelgangen. Jazeker: Final Destination is terug.

De eerste FD, 6 jaar geleden uitgebracht, bleek iets meer te zijn dan een standaard teen horror movie. De film had zijn eigen stijl en sfeer, niet enkel in regie (donkere kleuren en de onderhuids stijgende spanning), maar ook in het verhaal. Het mooie aan de plot was dat er geen zichtbare ?dader? was, enkel een serie toevalligheden die tot bizarre ongelukken leidden. Voeg daarbij nog eens de frequente, mooi in beeld gezette en goed geacteerde reacties van de omgeving op hun steeds kleiner wordende kring en je creëert een macabere toon die de ietwat absurde filosofie achter dit alles doet vervagen. Daar was al minder sprake van in de tweede FD: de sfeer was meer opgelicht, het verdriet wat luchtiger, de ?moorden? wat afgelikter.

Het verhaal van episode 3 blijft hetzelfde: het hoofdpersonage heeft een visioen waarin zij en haar klasgenoten sterven in een spectaculair ongeluk. Wanneer ze wakker schiet, tracht ze het vermeend ongeval tegen te houden met veel kabaal. Gevolg: enkele mensen stappen uit, het ongeluk gebeurt daadwerkelijk en de overlevenden sterven één voor één een bizarre dood. Ondertussen probeert de heldin met een andere overlevende de logica van de ongelukken te begrijpen.

Deze derde film blijkt een verderzetting van de trend die FD2 onderscheidde van het origineel. Meer nog: deze keer kan al eens goed gelachen worden, al is dat misschien niet altijd de bedoeling. Dat maakt van Final Destination 3 geen slechte film. De spanning is er, al is die geconcentreerd in de eerste twintig minuten. Dan gebeurt een verschuiving naar platte gore: de ongelukken worden steeds bloediger, maar steeds minder spannend. Het grappige zit hem in de reacties van de twee hoofdpersonages: die kijken met een droevige blik toe. Hun lullige acteerprestaties doen eerder een lach dan een traan opwekken: het truttig geween van de ?heldin? voelt aan als een plaspauze waiting to happen (maar is eigenlijk hilarisch) en het gefilosofeer lijkt weinig doel te dienen. De twee hoofdpersonages maken alle ongelukken live mee, maar lijken tegelijk niet overdreven veel moeite te doen ze tegen te houden. Je verwacht meer van mensen die zeven keer ?We can stop this!? zeggen.

Want tussen de doden door filosoferen de twee verder over ?Who?s next??. Deze keer gebeurt dit aan de hand van de foto?s die de heldin neemt van de show tijdens de openingsscène. Dit gebruik van foto?s als katalysator voor het verhaal, werkt trouwens wel.

Maar dit lachen is niet altijd uitlachen. Het maakt de gruwel soms gewoon draaglijk. Dit is geen film die de kijker oplaadt met onrust, zoals betere thrillers kunnen doen. Dit is wel een entertainende rit waarin spanning, horror en humor op geslaagde wijze gecombineerd worden. En dat is al veel, nietwaar.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de