Hannibal Rising

Ergens hield het wel steek om Peter Webber de regie van Hannibal Rising te geven, waarin wordt gezocht naar de roots van Hollywoods bekendste en, nou ja, meest geliefde kannibaal. Webber was enige jaren geleden immers verantwoordelijk voor het prachtig vormgegeven Girl With A Pearl Earring, en zijn gevoeligheid voor het aanschouwelijk maken van kunst zou in dit project meer dan ooit van pas komen. Kenden wij Hannibal uit de vorige films immers niet als een liefhebber van de verfijnde kunsten: maker van knappe portretten in The Silence Of The Lambs, orakel van Horatius in Red Dragon en bezoeker van de Offizi in Firenze toen hij in Hannibal even buiten mocht? Daar zou Webber vast mee aan de slag kunnen, iets als het boetseren van het kwaad. Althans, dat dachten we.

Hannibal Rising is namelijk zonder competitie de slechtste en meest overbodige verfilming van de boeken van Thomas Harris -en wie Hannibal heeft gezien, weet dat wij onze woorden zorgvuldig moeten hebben gewikt. Eilaas, het is niet anders.

Wat de film probeert, is de fundamenten leggen van het groteske geweld en de berekende moordzucht die woedt in de kannibaal door terug te graven in diens verleden en ons aldus de factoren bloot te leggen die het mechanisme in gang hebben gezet. We komen al vrij snel te weten dat de levenslustige Hannibal met zijn gezin opgroeide in Oost-Europa tijdens de Tweede Wereldoorlog. Wanneer zijn ouders op weinig originele manier voor zijn ogen worden vermoord, zit er voor het knaapje niets anders op dan met zijn zusje een veilig onderkomen te zoeken. Doch hongerige soldaten met littekens en stoppelbaarden komen hun schuilplaats binnen gevallen, en wanneer ze alles hebben opgevreten, hebben ze nog steeds honger, dus... smullen ze Hannibals zusje op. Maar doorheen de tranen in zijn ogen weet de wraakengel is spe de gezichten van zijn nemesis(sen) te memoriseren en kiemt in hem vanaf dan de zin voor de ultieme wraak, geschreven in het bloed van zijn zus: oog om oog, tand om tand, mes en vork.

Hannibal ontsnapt aan zijn belagers, belandt bij een Aziatisch (?) familielid dat een soort Samuraï-cultus onderhoudt -waarbij, wat een toeval, de Samuraï een masker draagt zoals Hannibal in Silence Of The Lambs- en de flinke knaap de nodige vechttechnieken aanleert. Ondertussen studeert hij ook nog geneeskunde, zodat hij na enige jaren over de competenties beschikt om Kill Bill-gewijs zijn slachtoffers zorgvuldig en bloederig te treffen. En aldus geschiedde. Einde.

Heeft de film dan zijn verdiensten? Eigenlijk niet, eerder omgekeerd, want een duistere mythe wordt ongegeneerd met een felle lamp beschenen en in haar blootje voor de leeuwen gegooid. Nergens, op geen enkel moment kan de melkmuil Gaspard Ulliel namelijk de indruk wekken dat uit hem de demon die lijkt op Anthony Hopkins is gerezen, maar vooral de ultieme simplistische verklaring is de doodsteek van de legende: opgegeten zus plus Aziatische mystiek plus chirurgie is gelijk aan Hannibal. Komaan, deze psychopaat der psychopaten moest minstens geboren zijn uit een door Satan bezwangerde vrouw.

We wachten dan ook angstig het moment af wanneer Hannibal: Retirement Home Cannibal zijn opwachting maakt.

Hannes Dedeurwaerder Helemaal (niet) akkoord? Lees de