The Texas Chainsaw Massacre: The Beginning

Een meisje op de weg, doodsangst in haar ogen. Het uitgetekende silhouet van een gemaskerde man, zijn kettingzaag hoog in de hemel heffend. Neen, het einde van de horrorklassieker The Texas Chainsaw Massacre uit '74 bood niet meteen uitzicht op een vredige nachtrust. Toch bleek de film een mijlpaal in het nog jonge horrorgenre, al was het maar door de fascinerende ontstaansgeschiedenis van de film (regisseur Tobe Hooper en de zijnen schoten, net als David Lynch bij Eraserhead, steeds een stukje film als ze geld hadden), zijn thema -kannibalisme- en de duizend interpretaties die je eraan kan geven. Immers, zo betoogt Xavier Mendik in zijn analyse Troubling the Mexican Border: Op één manier kan je The Texas Chainsaw Massacre zien als niets minder dan een wraakoefening van de arbeidersklasse op de welgestelde, blanke middenklasse.

De originele Texas Chainsaw Massacre was bovenal fun -hadden psychologen niet net uitgedokterd dat meisjes steevast bescherming zoeken bij iemand van het mannelijk geslacht wanneer ze een horrorfilm zien?

Wij dus met gemengde gevoelens naar the prequel van The Texas Chainsaw Massacre. Was het origineel immers niet net zo leuk door de narratieve chaos, de manifeste weigering het een en het ander te verklaren? En hadden wij geen zure nasmaak na de rotcommerciële remake van enkele jaren gelden?

Deze voorloper belooft dus de ontstaansgeschiedenis van de legendarische Leatherface en zijn familie uit de doeken te doen, al moet u zich daar niet teveel bij voorstellen. Het overgrote deel van de film gaat immers uit naar de slachting van twee tienerkoppeltjes, op weg naar Vietnam, krak hetzelfde als in het origineel dus. Bevriest Jonathan Liebesman, de regisseur van dienst, zijn film rond het iconische eindbeeld van de originele film? Of gaat de man voluit en waagt hij het om een happy end aan zijn bloedfestijn te breien?

Want een bloedfestijn is het alleszins geworden. Het is van onze kindertijd geleden dat wij onze handen voor de ogen moesten houden bij al te wansmakelijke scènes. Benieuwd of u de scènes waarin Leatherface in helder licht de gezichtshuid van zijn slachtoffer stroopt, kan verteren. En daar schuilt net het mankement van deze prent: daar waar het origineel het moest hebben van de kracht van de suggestie -al te wansmakelijke beelden werden gefilmd met gedimde lichten-, kiest deze versie voluit voor de exploitatie. "Niets in de handen, niets in de zakken." lijkt Liebesman te willen zeggen, daarmee voorbijgaand aan de essentie van horror: de mensen schrik aanjagen, niet hen gruwend de meest wansmakelijke beelden laten zien.

Bovendien geeft deze prequel geen bevredigende verklaring voor het waarom van de kannibalenfamilie. De proloog wordt op amper vijf minuten afgehaspeld, de afvallingsrace à la Tien Kleine Negertjes die daarop volgt is, zoals we al schreven, krak hetzelfde als in het origineel, alleen bloederiger. Enkel voor doorwinterde horrorfans of chirurgen in opleiding dus. Voor alle anderen zou Kinepolis verplicht kotszakjes moeten uitdelen aan de ingang. Kom achteraf niet zeggen dat u niet gewaarschuwd was!

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de