Babel

Genre: Drama | Duur: 2u22 | 2006 | Release: 15 November 2006 | Land: VS | Regie: Alejandro González Iñárritu | Cast: Brad Pitt, Gael Garcia Bernal, Koji Yakusho, Cate Blanchett, Rinko Kikuchi, Elle Fanning, Adriana Barraza

Dat de Mexicaan Alejandro González Iñárittu graag in de menselijke ziel kotert, wisten we al door zijn verpletterende eersteling Amores Perros en zijn Hollywooddebuut 21 Grams. Samen met zijn vaste schrijfpartner Guillermo Ariaga zet hij zijn internationale triomf verder. Het overambitieuze Babel leverde Iñárittu de prijs voor Beste Regie op in Cannes.

Eens te meer laat Ariaga het noodlot enkele kettingreacties teweeg brengen om tot een geheel van vier verschillende, met elkaar verweven verhalen te komen. Twee jongetjes die in de Marokkaanse woestijn met een geweer aan het spelen zijn, zetten de gebeurtenissen in gang. Een Amerikaans echtpaar dat op vakantie een poging doet om weer met elkaar te communiceren, belandt daardoor in een nachtmerrie. Thuis ontfermt een Mexicaanse nanny zich over hun kroost, maar wat moet ze met de twee blonde engeltjes aanvangen wanneer ze naar het huwelijk van haar zoon moet? Ook hen staat een allesbehalve aangename ervaring te wachten. Tenslotte leven we mee met de Japanse Chiero. Ze is doofstom, rouwt nog om de dood van haar moeder en is obsessief op zoek naar affectie en seks. Haar rol in het geheel wordt later duidelijk.

Ariaga speelt namelijk eens te meer met de chronologie van het verhaal (zoals hij ook succesvol deed in The Three Burials of Melquiades Estrada), maar doet dat deze keer redelijk subtiel. We krijgen hier een daar een hint om de afloop van een andere plotlijn te voorspellen, maar verder vermijdt Ariaga het deze keer zijn eigen inventiviteit in de verf te zetten, zoals in 21 Grams het geval was. Nu overheersen emoties en niet de gimmick.

Iñárittu en Ariaga laten dus hun vertrouwde thema's (leven en dood, verlies en verwerking, ouders en kinderen) hun werk doen. Het noodlot lijkt wel te worden doorgegeven, waardoor de diverse personages in cruciale situaties belanden. Babel krijgt daardoor tragische dimensies. Anderzijds maakt Iñárittu er ook een politiek geladen film van, door de absurditeit van de 'war on terror' op de korrel te nemen. Tenslotte is Babel ook relevant op meer humanistisch niveau. Het zoeken naar essenties van communicatie (vandaar de titel) en intermenselijke relaties zorgt voor emotionele cinema, al weet deze film niet zo overweldigend te zijn als bedoeld lijkt.

Gelukkig is er de hoge productionele kwaliteit. Iñárittu's typische bruuske en schijnbaar willekeurige montage zorgt voor een perfecte dosering van de diverse drama's. De uitmuntende fotografie van vaste POD Rodrigo Prieto maakt van Babel ook een visueel zeer aantrekkelijke film. Tegenover het stof en de warme kleuren van de woestijn, staat de koelte en het blitse van de grootstad. Gustavo Santaolalalla (Brokeback Mountain) zorgt voor een soundtrack die de drie continenten waarop het verhaal zich afspeelt, verenigt.

De grote namen in de cast zijn een extraatje, want het speelveld van Pitt, Blanchett en Bernal is redelijk beperkt. Rinko Kikuchi en Adriana Barazza mogen meer uitgewerkte personages vertolken en doen dat uitstekend, terwijl de vier kinderen in de cast het er zelfs meesterlijk van af brengen.

Babel de film van het jaar noemen - zoals veel Amerikaanse critici deden - lijkt ons een kleine overdrijving, maar toch valt niet te ontkennen dat Iñárittu veel in zijn mars heeft. Jammer genoeg zijn zijn ambities groter dan het resultaat. Laat zijn volgende prent maar eindelijk dat verwachte meesterwerk zijn.