Paris, je t'aime

Genre: Romantiek | Duur: 2u00 | 2006 | Release: 23 Augustus 2006 | Land: Frankrijk, VS, Groot-Brittannië | Regie: Joel Coen, Tom Tykwer, Gus van Sant, Wes Craven, Olivier Assayas, Alexander Payne, Bruno Podalydès, Gérard Depardieu, Walter Salles, Isabel Coixet, Alfonso Cuarón | Cast: Natalie Portman, Willem Dafoe, Juliette Binoche, Gena Rowlands, Nick Nolte, Margo Martindale, Miranda Richardson, Steve Buscemi, Gaspard Ulliel, Yolande Moreau, Ludivine Sagnier, Maggie Gyllenhaal, Fanny Ardant, Olga Kurylenko, Elijah Wood

Het is de liefde die we niet begrijpen, wist ook Bart Moeyaert al, en het is de liefde die we met man en macht wíllen begrijpen. We schrijven er bibliotheken over vol, we spenderen een heel leven aan het nastreven ervan. En we maken er films over, heel veel films, over de liefde in al haar facetten. We maken komedies, tragedies, films om bij weg te dromen en films om bij te weg te kwijnen. Sommige films brengen ons dichter bij het begrijpen, anderen katapulteren ons weer de reddeloosheid in. We weten het wel, stiekem, dat we de liefde nooit zullen kunnen vatten, maar we krijgen er gewoon niet genoeg van. Daarom is het ook geen makkie om nog een originele invalshoek te bedenken voor een romantische film, en al zeker niet als die film zich afspeelt in dé city of love: Parijs. Paris, Je t'aime flikt het desondanks in een handomdraai. Het is een collectieve film, een verzameling van twintig kortfilms met als thema: l'amour.

L'amour tout court, zo blijkt al snel, want wie zich verwacht aan een saaie opsomming van twintig zeemzoete liefdesverhaaltjes is eraan voor de moeite. Elk segment speelt zich af in één van de twintig arrondissementen die de Franse hoofdstad rijk is, en heeft telkens ook een heel ander verloop. Paris, Je t'aime tast samen met de verschillende quartiers van Parijs, ook de liefde in al haar uiteenlopende vormen af. Oké, er zijn de ietwat voorspelbare amoureuze ontmoetingen en liefdevolle momentopnames, maar wat dacht u van een romance tussen toerist en vampier? Of de niet te bevatten liefde tussen moeder en overleden kind? Wat zeggen twee oudere mensen tegen elkaar aan de vooravond van hun scheiding? En wat doet Steve Buscemi in hemelsnaam met het hoerig liefje van een jonge, knokgrage Parisien?

Paris, Je t'aime is een erg rijke film, en toont de stad zoals ze is. We zien niet alleen de ontluikende liefde tussen een blinde jongen en een Amerikaanse actrice, we zien ook hoe allochtone jongeren een zwarte straatmuzikant bestelen en neersteken. Waar Jean-Pierre Jeunet Parijs een tikkeltje té romantisch durfde voorstellen in Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain, is Montmartre hier vooral een rotwijk vol smalle rotstraatjes waar niet één rotparkeerplaats te vinden is.

Dat de film zo blijft boeien, heeft veel te maken met de namen van de verschillende regisseurs. Námen, inderdaad, en van zo'n uiteenlopende strekkingen en stijlen dat het niet anders kon dan dat Paris, Je t'aime even divers zou worden als de stad zelf. Kijk en vergelijk zelf maar wat Wes Craven aanvangt met Père Lachaise en Oscar Wilde, hoe Alexander Payne en Gus Van Sant op hun eigen manier spelen met het tweetalig aspect van de film of hoe Tom Tykwer het narratief helemaal anders aanpakt. Geen enkele benadering is dezelfde, geen enkel fragment lijkt op het voorgaande, en toch drijven alle segmentjes op dezelfde donkerrode flow waardoor ze in al hun diversiteit toch nog één geheel blijven. Onze kop eraf als dat niet exact de bedoeling was van Tristan Carné, toen het idee voor dit project in zijn hoofd begon te rijpen.

Al dat regisserend talent kreeg trouwens beschikking over een zo mogelijk nog indrukwekkendere cast, die zich zonder schroom schikte naar de omstandigheden. Willem Dafoe komt misschien drie minuten in beeld, en heeft daar geen enkel probleem mee. Steve Buscemi en Elijah Wood hebben geen woord tekst, Bob Hoskins kruipt met Fanny Ardant in een peepshowkot, Ben Gazzara noemt Gena Rowlands glimlachend een bitch, en dat gaat zomaar allemaal! Heerlijk om zien hoe de acteurs zich zo pretentieloos inzetten voor een film waarbij ze zelf eigenlijk niets te winnen hebben.

Paris, Je t'aime is een prachtige film, gebruikt stereotypen enkel om ermee te lachen (let op de moddervette, ongetwijfeld Amerikaanse toeristen onder de Eiffeltoren met het t-shirt van "We Are The World", de liefdadigheidssingle van onder andere Michael Jackson ten voordele van Afrika) en houdt zich voorts ver weg van de wetten die zoveel romantische films muilkorven. Het is trouwens dapper en bewonderenswaardig om een dergelijke conceptfilm in de zomerse blockbusterheisa te werpen, al zorgen de namen op de affiche ongetwijfeld voor voldoende aandacht. En terecht.