Running Scared

Wayne Kramers vorige, The Cooler, was een sfeervolle, jazzy ode aan de liefde. Vrij traag ook, zijn tijd nemend om de karakters te ontwikkelen. Running Scared doet dat niet. En dat is een understatement. Paul Walker (The Fast and the Furious, Into the Blue) is Joey Gazelle. Na een brutale roofoverval met de nodige lijken krijgt Gazelle de opdracht zich te ontdoen van de wapens.

Hij verstopt ze in de kelder, waar Oleg, de vriend van zijn zoontje er eentje vindt. Eén blik op dat vriendje, gespeeld door Cameron Bright (het spooky kind uit Birth), volstaat om te weten dat zoiets niet goed kan aflopen. Olegs vader is niet zo?n lieverd: een Russische gangster met een obsessie voor John Wayne, enorme Duke-tattoo inbegrepen. De man slaat ook zijn vrouw. Tot Oleg er genoeg van krijgt en hem neerknalt. Met het geweer uit de roofoverval. Maar niet vooraleer hij hem totaal onderkoeld (die kleine uit Birth, remember) heeft gepakt daar waar het pijn doet: ?John Wayne was a faggot.?

Een Russische gangster/buurman neergeschoten met het wapen van de overval, de kleine Oleg op de vlucht met net dat wapen. Gazelle maakt zich lichtjes zorgen. Wat volgt is een waanzinnige en totaal over the top zoektocht naar de kleine en het geweer. Een nachtelijke angstdroom gelardeerd met corrupte flikken (Chaz Palminteri), Russische en andere maffiosi, pooiers in witte kostuums en een pedofiel koppel met lijkzakken in de kleerkast en een alarmcode die klinkt als een kinderdeuntje.

Ongeveer vijf minuten duurt het eer duidelijk wordt dat het niet in Wayne Kramers bedoeling lag deze actiethriller enigszins realistisch te maken. Overdadig, dat wel. En met knappe settings die doen denken aan nachtmerries: het appartement van het pedofiele koppel, waar alles dezelfde pastelkleur heeft, of het huis van Oleg dat als horrordecor zou kunnen dienen. Running Scared raast aan zo?n tempo voorbij dat je nauwelijks de tijd hebt om te vallen over de massa?s ongeloofwaardigheden en onnozele plotwendingen.

En dan nog: wie zeurt er over een plot als ie omvergeblazen wordt door flitsende actie, visuele spielerei waar Tony Scott een puntje aan kan zuigen en massa?s gratuit geweld? Gestileerd, keihard, tongue-in-cheek, maar niettemin geweldig dom. Als kijker is enige tolerantie voor machismo meegenomen. Tolerantie voor melige moraliserende eindes helaas ook.

Benjamin De Cleen Helemaal (niet) akkoord? Lees de