Loft

Al onze hoop voor de Japanse horrorcinema lag een tijdje geleden nog geconcentreerd bij één man: Kiyoshi Kurosawa, de man die met Kaïro (aka Pulse), Curse en Charisma typische J-horror à la The Ring en The Grudge mijlenver achter zich liet en met zijn bizarre, semi-filosofische scenario?s en hyperbevreemdende atmosferische beeldtaal onbetreden paden van filmische unheimlichkeit betrad.

Twee jaar geleden op het festival kregen we met Doppelganger al een eerste afknapper te verwerken toen de man het donkere schizofrene ondertoontje halverwege de film plots inruilde om een banale over the top komedie te worden. We hoopten dat het een tijdelijke sidestep was om zijn geest de nodige verluchting te bieden alvorens weer head-on in de existentiële malaise te duiken. Maar na het zien van Loft lijkt het alsof Kurosawa wel degelijk een nieuwe richting is uitgeslagen die hoofdzakelijk als bedoeling heeft het publiek voor de gek te houden.

De plot van Loft klonk nochtans als een veelbelovend spokenverhaal en wordt ook zo geïntroduceerd: een jonge romanschrijfster wordt door haar ietwat sinistere uitgever in een afgelegen huis gestopt waar zich een vreemde betonnen bunker in de tuin bevindt. Haar verhaal verwikkelt zich gradueel met dat van een duizend jaar oude mummie die haar getraumatiseerde buurman-archeoloog heeft opgegraven uit het moeras dat zich in een nabijgelegen bos bevindt. De plotlijnen blijven zich maar vermenigvuldigen. Wanneer de geest van een vermoord meisje zich er ook nog eens mee komt bemoeien resulteert dat uiteindelijk in een incoherent en onontwarbaar kluwen van schijnbaar at random gekozen horrorelementen. Kurosawa trakteert zijn fans nog op enkele van zijn typische bevreemdende beelden en onheilspellende geluiden maar laat de boel dan opnieuw voor wat ze is om in totaal overbodige en on-grappige pastiche te vervallen. Zelfrelativering oké, maar dit is een regelrechte belediging voor zijn vele fans.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de