Haze

Genre: | Duur: 00 min. | Release: 31 December 1899 | Land: Japan | Regie: Shynia Tsukamoto | Cast: Shynia Tsukamoto, Fujii Kahori

Waar ben ik? Waar ben ik verdomme? Waar kom ik vandaan? Ik herinner me niets meer. Is de oorlog uitgebroken? Ben ik gevangen genomen? Of het speeltje van een of andere rijke perverte klootzak? Ben ik ten prooi gevallen aan een obscure occulte sekte? Hebben zij me gevangen genomen? Gebrainwashed? Vandaar dat ik me niets herinner. Was ik lid van die sekte? Ik herinner me niets meer. Waar bén ik?? De gedachten van een man die zich middenin de grootste nachtmerrie van zijn leven bevindt. Alleen: Dit is géén droom.? Hij zit vast. Of toch niet? Met moeite kan hij zich voortbewegen. Het is een doolhof. Hij beweegt zich traag en onzeker voort doorheen ongelooflijk smalle gangetjes. Zijn buik bloedt en blijft bloeden. Handen vinden een houvast aan een staaf omwikkeld met prikkeldraad, voeten steunen op glasscherven, tanden schuren langs een versteende buis.

Nee, een prettig filmpje is Haze niet echt. We zien de protagonist de godganse tijd helse pijnen doorstaan, zowel mentaal als fysiek. Die protagonist wordt gespeeld door Shinya Tsukamoto, die naast de hoofdrol ook nog de regie, het scenario en de montage voor zijn rekening neemt. Tsukamoto (Gemini, Tokyo Fist, Snake Of June) won vorig jaar op het Bifff de Zilveren Raaf met Vital en speelde de hoofdrol in Gouden Raaf-winnaar Marebito. Dit jaar is hij dus terug met Haze, waarmee hij het begrip claustrofobie herdefinieert. Oorspronkelijk bedoeld als kortfilm telt de uiteindelijke versie zo'n vijftig minuten, en dat is geen seconde teveel. Tsukamoto duwt de kijker immers zélf in het doolhof, zet hem op de glasscherven en schuurt zijn tanden langs de stenen buizen.

Want net als het hoofdpersonage heeft ook de kijker geen flauw benul van wat er gaande is. Er is alleen maar die helse, helse pijn, die haast volledig wordt overgedragen van het scherm naar de filmzaal. Ongenadige close-ups van het van hemeltergende pijn vertrokken gezicht van Tsukamoto, bebloedde lijken en harde, brutale muziek zorgen ervoor dat kijken naar Haze allesbehalve een gezellige bedoening is. Shinya Tsukamoto zorgt ervoor dat je Haze beleeft. De pijn, de verwarring, de onverzettelijkheid, de wanhoop, we hebben er nog buikkrampen van.