Brothers of the Head

Na het succesvolle Lost in La Mancha wagen Keith Fulton en Louis Pepe zich aan een mockumentary. Een goed gemaakte mockumentary, met This is Spinal Tap als ultieme favoriet, is immers meer dan een pastiche op foute rockumentaries of concertfilms maar een pure deconstructie van de grens tussen documentaire en fictie die beide categorieën stevig in vraag stelt.

Fulton en Pepe presenteren Brothers of the Head erg geloofwaardig als een film over een onafgewerkte film van Ken Russell. De regisseur van The Devils had het idee om een documentaire te maken over de Siamese tweeling Tom en Barry Howe die in het roerige punkwereldje van de jaren zeventig sensatie maakten met hun bandje, dat voor een stuk natuurlijk ook teerde op de excessieve verschijning van de broertjes.

Fulton en Pepe combineren beelden uit de originele footage met interviews met familie en vrienden en halen zelfs Ken Russell erbij om over zijn onafgewerkte project te spreken. Het verhaal van Tom en Barry die aan de borst met elkaar vergroeid zijn en een lever delen is dan ook erg intrigerend. De jongens lijken op het eerste gezicht het ultieme voorbeeld van de angry young men die de punkbeweging uitmaakte. Samen met hun vrienden maken ze onder invloed van de nodige benevelende middelen en groupies stevige punkmuziek.

Alleen kwam hun woede niet vanuit een collectieve ontevredenheid over de sociale omstandigheden maar vanuit hun wel zeer speciale situatie. ?Two to one and one is three. Are you you or are you me?? zingen ze in één van hun teksten, waarin ze hun donkerste gedachtekronkels van zich afschrijven. Deze film is absoluut een van de ontdekkingen van het festivalgedeelte dat zich in Cinema Nova afspeelt. De tweeling die de rol voor rekening nam acteert enorm overtuigend en ze brengen de steeds zwaarder wordende psychische druk waaronder de jongens te lijden hebben heel goed over.

De muziek is werkelijk fantastisch en doet je meteen teruggrijpen naar je ouwe platen van The Damned, Sex Pistols of Sham 69. Toch lijkt het of uit bepaalde erg interessante elementen in het verhaal van de tweeling niet het volle potentieel werd gehaald. Ook het tempo is wat aan de makke kant en zorgt op de duur zelfs voor enige verveling. De film in zijn geheel zou zich beter wat meer naar het agressieve ritme en de ruwe energie van de ?ik blijf het herhalen? werkelijk schitterende soundtrack hebben gemodelleerd.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de