Poseidon

De Duitse cineast Wolfgang Petersen heeft iets met verloren filmtradities. Met Troy deed hij een halfslachtige poging om de doodgewaande peplumfilm van de jaren '50 terug op zijn sokkel te plaatsen. Nu waagt hij zich aan een remake van de ultieme rampenfilm uit de jaren '70: The Poseidon Adventure. De verwachtingen mogen op voorhand best hoog gespannen zijn, want sinds Das Boot en The Perfect Storm moest niemand Petersen nog leren hoe een ouderwetse waterrit te orkestreren. Het Amerikaanse publiek liep niet echt storm voor de moderne update, maar wie tuk is op bombastische afvalraces en gratuite special effects zal er vingers en duimen bij aflikken.

Aan de originele premisse is amper geraakt. Aan boord van een majestueuze oceaanstomer vieren de passagiers de overgang van oud naar nieuw. Een gigantische vloedgolf doet het schip echter kantelen. Een selecte groep overlevenden banen zich stapje per stapje een weg door de verschillende compartimenten van het schip om de kiel van de oceaanreus te bereiken. Onder hen: de voormalige burgemeester van New York Robert Ramsey, zijn dochter en haar verloofde, een beroepsgokker en een man met suïcidale neigingen.

Petersen regisseert deze survival of the fittest als een extravagante blockbuster. Alles staat in het teken van de barre overlevingsstrijd. Russell en de zijnen wurmen zich door schachten, buizen en verwrongen afvoerpijpen alsof ze zich in een pretparkattractie bevinden. Voor een uitgekiende karaktertekening is geen plaats. De personages zijn een voor een van bordkarton: mensen die met zichzelf in het reine trachten te komen en lafaards die door omstandigheden verplicht zijn verantwoordelijkheid op zich te nemen. Juist daarom wist Poseidon ons te plezieren: door een gemis aan psychologie en een plot zo plat als een dubbeltje, schiet de fun-factor de hoogte in. Zo lijkt Poseidon bij momenten op een filmische adaptatie van een videospel waarin de helden van het ene niveau naar het andere horen door te stoten.

Poseidon is een van de pot gerukte B-exploitatie die zich wil profileren als A-film.

Poseidon is bijgevolg een volledig van de pot gerukte B-exploitatie die zich wil profileren als A-film. De film neemt zichzelf veel te serieus en de onderlinge relaties tussen de personages zijn te vergezocht. Maar wat een genot om John Carpenters fetisjacteur en B-film-sensatie Kurt Russell (Escape from L.A.) te zien als een koene held die tegen wil en dank de zaak wil redden. Door zowel groentjes (Lucas, Rossum) als has-beens (Russell, Dreyfuss) te casten, versterkt Petersen het gevoel dat we naar een Ed Wood-achtig campfestijn staren.

Beschouw het als een schuldig pleziertje: nonsens die een zichzelf respecterende cinefiel aan zich voorbij laat gaan, maar zodra Kurt Russell dapper aan een elektriciteitskabel begint te slingeren, maakt ook uw jeugdig hartje ongetwijfeld een sprongetje.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de