Freedomland

Keuzes maken: Joe Roth vond het maar niks. "Dus", dacht hij, "maak ik er gewoon geen!" Een interessant, experimenteel uitgangspunt voor een film, maar jammer genoeg, vaak een verkeerde. Dat blijkt toch uit Roth's laatste wapenfeit Freedomland, een film die geen moment de indruk wekt zich van enige richting bewust te zijn, het mooie potentieel en twee ijverige acteurs ten spijt.

Een spijtige zaak, want het verhaal bulkt van de mogelijkheden. De proloog laat een sterke indruk na en grijpt meteen de aandacht. Een blanke vrouw sleept zich moeizaam voort door de straten van New Jersey. Haar gezicht is lijkbleek, haar blik verdwaasd. Als ze aankomt bij een lokaal ziekenhuis en de deur met haar handen openslaat, laat ze een bloedafdruk na. Met horten en stoten vertelt de vrouw aan een zwarte politie-inspecteur dat ze slachtoffer werd van een carjacking door een zwarte jongeman, terwijl haar kind nog op de achterbank zat. Het nieuws doet snel de ronde en de eerste raciale spanningen steken de kop op. Als de politietop, tegen de wil van de zwarte flik in, de grove middelen inzet om de peuter terug te vinden, wordt de situatie ontvlambaar. Tegen die explosieve achtergrond probeert Lorenzo, de flik, de puzzelstukken bij elkaar te leggen. Hij ontdekt al snel dat het verhaal van Brenda, de vrouw, niet echt waterdicht is.

Erg inventief is het allemaal niet, maar een stevig document over raciale spanningen in de Amerikaanse hood zien wij altijd wel zitten. Als Samuel L. Jackson en Julianne Moore dan nog de hoofdrollen vertolken, lijk je gebeiteld te zitten voor een ruw, meeslepend drama. Mooi niet, want ?we hebben het al gezegd? Joe Roth maakt niet graag keuzes. Met zijn beperkt regisseurstalent kan hij onmogelijk een politiethriller én een rassendrama tegelijk maken, maar de man doet toch zijn best. Zo ontpopt Freedomland zich tot een enerverend wankel kijkstuk. Vroeg in de film ligt de nadruk op de boze zwarte jongeren, halverwege zweeft het tussen veredelde familiefilm en whodunnit. Op het einde komen de boze zwarte jongeren ineens terug. Ze worden afgelost door een hi-la-rische slotscène die het doordeweekse The Bold And The Beautiful-pathos het nakijken geeft.

Tussen de verwaarloosde plotwendingen en de genegeerde nevenpersonages door zien we af en toe geïnspireerd acteerwerk. Zelfs al zit zowat elke regieaanwijzing tegen, Jackson en Moore maken er nog iets van. Ook de sequenties waar blank en zwart tegenover elkaar staan, zijn lang niet slecht. De eerste dertig minuten zie je de situatie beetje bij beetje escaleren, terwijl Roth de boel op het einde effectief goed laat ontploffen. Dat was de keuze die hij had moeten maken. Met het potentieel van Freedomland viel gerust een harde, niet al te moralistische schets te maken van de rassendiscriminatie in Amerika, al eeuwenlang een brandend actueel onderwerp.

Freedomland is uiteindelijk een film geworden die zichzelf veel te serieus neemt, alles in een keer wil doen en daardoor sneller zinkt dan een overladen roeibootje in de straat van Gibraltar. De ster is voor de twee hoofdacteurs en het handjevol aangrijpende, van vlammende haat vervulde scènes. Het maakt van Freedomland toch een bezienswaardigheid.

Mathieu Dams Helemaal (niet) akkoord? Lees de