La Tigre e la neve

Roberto Benigni zag zijn vorige film, het sprookje Pinocchio afgekraakt worden door de critici. Ook aan de internationale kassa deed de film het allesbehalve goed. Dan maar terug naar de vertrouwde formule, de combinatie van tragedie en komedie die van La Vita è bella een wereldwijd kassucces maakte en acteur/regisseur Begnini drie Oscars opleverde.

Benigni is niet bepaald een veelzijdig acteur. Door de jaren heen kwam er plaats voor nuance en emoties, waar voorheen enkel kolder en hysterie was. Toch is Attilio, het hoofdpersonage uit dit komische drama, alweer een variatie op alle vorige rollen van Benigni. Attilio is een gescheiden poëziedocent met twee dochters, een grote mond en een passie voor het leven. Hij wordt verliefd op de mooie Vittoria (gespeeld door Braschi, Benigni's echtgenote) die met hun gemeenschappelijke vriend Fuad naar Bagdad trekt. Daar raakt ze gewond bij een bombardement. Wanneer Attilio dit te horen krijgt, breekt zijn hart. Meteen spoedt hij zich -op bijna geloofwaardige wijze- naar Irak om daar de vrouw uit zijn dromen (letterlijk zelfs!) te redden.

De film speelt zich dus grotendeels af in het door oorlog geteisterde Irak en dan voornamelijk in een ziekenhuis waar Vittoria in een coma ligt. Een troosteloos decor, maar door Benigni in beeld gebracht als een poëtisch sprookje, waarin het hoofdpersonage voornamelijk de clown mag uithangen. Attilio's pogingen om aan de juiste geneesmiddelen te geraken is dan ook een soort odyssee die je nooit echt serieus kan nemen. Het romantische gezwijmel aan het ziekbed van Vittoria geeft de film een smakeloze melodramatische toon.

Maar net als in La Vita è bella wil Benigni ook oog hebben voor de realiteit. Met kleine, weinig spectaculaire gebeurtenissen schetst hij de ellende van de oorlog. Dat doet hij zonder een standpunt in te nemen, wat zijn verhaal best eerlijk maakt. La Tigre e la neve wil op die manier tegelijk schokken, amuseren, ontroeren en tot nadenken aanzetten. Dat lukt af en toe, maar al bij al levert het toch een onevenwichtige combinatie op. Benigni is uiteindelijk toch maar een kwast en zijn naïef-idealistische beeld van de liefde maakt zijn film al te melig. De epiloog, in Italië, is zelfs bijna van het goeie teveel.

La Tigre e la neve is goed gemaakt, hier en daar amusant en bij momenten meeslepend. Maar de vele zwakheden kun je niet door de vingers zien. Op zijn best een degelijk drama, op zijn slechts een zich voortslepende, enerverende draak.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de