Capote

Het werd stilaan tijd dat Philip Seymour Hoffman na jarenlang groots te staan wezen aan de zijlijn van het filmspeelveld, eens een rol kreeg aangeboden waarin hij voluit kon gaan. In Capote kruipt Hoffman in de huid van Truman Capote, de Amerikaanse journalist en auteur, en overtreft daarmee alle verwachtingen.

In 1959 wordt Capote, die toen al onder andere de roman Breakfast at Tiffany's had geschreven en een graag geziene gast was in de New Yorkse cultuurkringen, aangetrokken door een sinistere gebeurtenis die een plattelandsdorp in Kansas op zijn kop gezet heeft. Een familie van vier is er op beestachtige wijze vermoord en Capote stelt de krant The New Yorker voor er een artikel over te schrijven. De verschijning van Capote, een nogal verwaande, extreem geaffecteerde homo met een stem als een omaatje, in het ruwe boerendorp Holcomb, wekt aanvankelijk argwaan en gefrons. Harper Lee, Capote's jeugdvriendin (die enkele jaren later To Kill a Mockingbird zou schrijven) functioneert zo een beetje als tussenpersoon, maar dat wordt snel overbodig. Zelfs de inwoners van Holcomb hebben van Capote gehoord en zien snel in dat hij met veel respect en ernst over de zaak wil berichten. Wanneer de daders gepakt worden, raakt Capote nog meer geïnspireerd. Hij laat zijn uitgever weten dat hij een roman wil schrijven over de feiten, een zogenaamde nonfictie roman.

Capote is een behoorlijk complex personage. We leren hem kennen als een ijdele, zelfgenoegzame en nichterige succesjournalist. Maar later komen meer facetten van zijn persoonlijkheid aan bod. Zo slaagt Capote er in de sympathie van de bevolking te winnen zonder compromissen te sluiten. Zijn trots en zelfrespect zijn gehard door jarenlang met vooroordelen en verwijten te zijn geconfronteerd. Maar Capote is ook ijdel en ambitieus. Wanneer hij zich gaat hechten aan Perry Smith, een van de twee moordenaars waar hij intussen vrienden mee is geworden, komt hij voor een dilemma te staan. Perry helpen met zijn verdediging, in de onrealistische hoop hem vrij te krijgen en wie weet te kunnen beminnen? Of hopen dat het tweetal zo snel mogelijk veroordeeld wordt, zodat de roman een einde krijgt, gepubliceerd kan worden en Capote zijn applaus kan krijgen?

Sober gefilmd en strak verteld portret van een opmerkelijke man.

Die worsteling tussen ambitie en passie zou Capote geen goed doen. De roman zou na zes jaar eindelijk af raken, maar hielp Capote, samen met een milde drankverslaving, ook de vernieling in. De prent houdt het echter bij de periode 1959-1965 en is dus geen volledige biografie. Niettemin krijgen we een diepgaande kijk op wie Capote was. Wat zo formidabel is aan de prestatie van Hoffman is dat hij zich volledig overgeeft aan zijn personage. Het gaat hem hier niet louter om het overnemen van wat tics of gedragingen (cf. Russell Crowe in A Beautiful Mind), wat gemakkelijk had gekund, maar om een complete doorgronding van een niet samen te vatten persoon. Daardoor zal bij de kijker -die overigens al evenzeer aan Capote moet wennen- geen oordeel gevormd worden over zijn manipulaties, noch een grote sympathie groeien voor de eigenzinnige man. Dat verhoogt wel de kans dat sommige kijkers onberoerd blijven door de protagonist. In combinatie met een eentonig moment hier en daar, levert dat een film op die niet meteen de grote massa zal aanspreken.

Hoewel debuterend regisseur Miller indruk maakt met zijn sobere filmstijl en strakke vertelritme, zijn het de acteurs die de film tot leven brengen. Naast Hoffman zijn ook Keener en Collins junior, die Perry speelt, erg sterk. Zijn de vele bekroningen die de film te beurt vielen, meer dan aannemelijk gezien de vele kwaliteiten, dan zijn ze ook verrassend wat sommige thema's van de prent betreft. Capote weet door dat scherpe randje en het ontwijken van Hollywoodconventies meer te zijn dan een klassieke biopic.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de