Miss Montigny
Genre: Drama
| Duur: 1u40 | Release: 2 November 2005 | Land: Frankrijk, België | Regie: Miel Van Hoogenbemt | Cast: Sophie Quinton, Johan Leysen, Ariane Ascaride
De gebroeders Dardenne hebben ons nog maar net door de verpauperde krochten van Seraing gesleurd met L?Enfant, of we bevinden ons al opnieuw ergens onderaan de Waalse sociale ladder in Montignies-sur-Sambre, een klein Waals dorpje nabij Charleroi. De jonge Sandrine werkt in een lokaal warenhuis waar ze verkleed als kerstboom reclame maakt voor Camembert. Ondertussen koestert ze de droom om een schoonheidssalon te openen en ook haar moeder stuwt haar in die richting. Wanneer de Miss Montigny verkiezingen zich aankondigen , twijfelt Sandrine geen seconde en besluit ze zich in te schrijven om zo een beginkapitaal bij elkaar te scharrelen en haar droom te verwezenlijken. Maar wanneer ze haar vader ziet flirten met de moeder van haar beste vriendin, begint het bij Sandrine alsmaar te knagen.
Van Hoogenbempt bevindt zich in het territorium van andere sociale filmers (Ken Loach, Mike Leigh en onze gebroeders Dardenne) maar schetst Montigny als een frivool dorpje met een eigen volks karakter (de lokale groentemarkt en de voetbalkantine), waardoor Miss Montigny bijna valt te categoriseren als een duidelijk geval van mooifilmerij. Maar tegen dit decor stapelt de regisseur de wrede lotgevallen van de protagoniste op, waardoor deze prent naaldloos aansluit bij de Dardenne-traditie. Helaas moet het verhaal vaak wijken. Van Hoogenbemt hekelt terloops de moslim- en schoonheidsidealenproblematiek, waardoor het ritme van dit filmpje soms dreigt te stokken.
Toch is Miss Montigny een aangenaam filmpje geworden, wat voornamelijk de verdienste is van de acteurs. Johan Leysen en Ariane Ascaride zijn topklasse als de ouders van Sandrine, maar het is Sophie Quinton die met haar feërieke, Amélie Poulain-achtige préscence de grootste draagkracht is geworden van deze prent. Noem ons gerust emotionele zeikerds, maar de scène waarin Quinton ?Je pense à Toi? van Axelle Red ten beste geeft is de spreekwoordelijke kers op de taart. Helaas heeft de taart zelf maar een wrange nasmaak.