Birth

Het uitgangspunt van dit bezwerende, puntgaaf in beeld gezette filmgedicht is u ondertussen welbekend: Anna ontmoet een tienjarig jongentje dat beweert haar overleden echtgenoot te zijn. De kleine, zoals haar dode man Sean geheten, bezweert haar niet te trouwen met haar nieuwe verloofde Joseph. Sean kent ook massa's details uit hun huwelijksleven. Anna begint te twijfelen...

Wat dan gebeurt, werd mee neergepend door Buñuel-scribent Jean-Claude Carrière. Birth baadt dan ook in een surreëel, dromerig sfeertje. Het intrigerende van het uitgangspunt wordt visueel continu versterkt, bijvoorbeeld door de vele close-ups van Kidman en de kleine. De camera glijdt soms tergend traag richting gezichten, waarbij één keer zelfs een paar volle minuten op Kidmans gezicht wordt gefocust.

Harris Savides, sinds Elephant een cinematograaf om voor naar de zaal te trekken, zorgt binnen het egale decor van luxe-appartementen voor een consistente, rijkelijke visuele sfeer die een grote spanning teweeg brengt -of dat tenminste helemààl zou doen, als er iets meer elementen waren toegevoegd die dat mogelijk maakten. U hoort ons niet klagen over een gebrek aan interne logica of over het vasthouden aan één enkele emotie -wij zijn Ellektra nog niet vergeten en weten: less is more. Maar vanaf wanneer toont de beperking niet de meester maar de leegte?

De narratieve aanpak is opmerkelijk: er zijn géén flashbacks naar het leven van wijlen Kidmans echtgenoot. Het hele proces waarbij kleine Sean Anna van zijn standpunt probeert te overtuigen, verloopt ook heel openlijk: de beweringen van de kleine worden mee in twijfel getrokken door zijn ouders, door Anna's familie en door de vrienden van de overleden Sean. Birth balanceert zo tussen het fantastische en het onmogelijke. Zwarte humor (Bacall: "How's mister reïncarnation?") en diepe emoties blijken daarbij onwaarschijnlijk goed samen te gaan. Soms krijg je het idee dat de hele film één lang uitgesponnen, sardonische grap is -waarom loopt Kidman anders met een Rosemary's Baby-kapsel rond? Cameron Bright herneemt in essentie zijn rolletje uit Godsend en spreidt een super sérieux: Sean gelooft, wat hij Anna aan het vertellen is.

Regisseur Jonathan Glazer kent iets van sfeerschepping. Hij debuteerde met muziekvideo's als Teardrop van Massive Attack en Rabbit in your Headlights van UNKLE vooraleer door te breken met Sexy Beast, een prent die opviel door zijn pretentieloze regie en spetterende vertolkingen. Hetzelfde kan gezegd van Birth, waarin Kidman haar torenhoge niveau bevestigt en Glazers regie een volstrekt unieke toon weet te handhaven: De memorabele eindbeelden zijn exemplarisch voor het goeie acteerwerk dat Kidman weer eens ten beste geeft, hier in een plot die haar au fond één emotie laat uitbeelden -het missen van haar dode echtgenoot. Dat zij noch de film ook maar een seconde gaan vervelen, is daarom het beste bewijs van hun klasse.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de