Troy

Als cinema om de kracht van grote verhalen draait, dan zou het langverwachte en flink gepromote Troy een meesterwerk moeten zijn. Wie in zijn scholierentijd mocht kennis maken met Homerus' mythische heldendicht de Illias weet wat we bedoelen. De belevenissen van de Griekse held Achilles, aanvoerder van de vloot die de stad Troje wil aanvallen nadat de Trojaanse Prins Paris het gewaagd heeft de beeldschone Helena, vrouw van de Heleense koning Menelaus, te schaken, kun je gerust het grootste avontuur ooit verteld noemen. Menelaus zou zijn vervaarlijke broer Agamemnon erbij roepen, die een immens leger op de been bracht, waaronder dus de krijgsmacht van de onoverwinnelijk geachte Achilles. Troje zou tenslotte door een listige streek ten onder gaan.

In de nasleep van het succes van Gladiator leek het Hollywood het geschikte moment om dit wereldberoemde gedicht voor het eerst sinds de jaren '50 weer in een filmversie te gieten. Daar waren we aanvankelijk wel enthousiast over. Enkel de Amerikanen beschikken immers over de middelen om een verhaal van dergelijk kaliber vorm te geven. Dat Wolfgang Petersen - ooit veelbelovend gedebuteerd met Das Boot - op de regiestoel zou plaatsnemen, was minder positief. Op In the Line of Fire na heeft de Duitser immers geen enkele film afgeleverd die niet bombastisch of melodramatisch was (Outbreak, Air Force One, The Perfect Storm). Eigenlijk hadden we liever Ridley Scott, Ed Zwick of - waarom niet - Peter Jackson als regisseur gezien.

De casting beloofde daarentegen weer beterschap. Brad Pitt is al een tijd geëvolueerd naar een behoorlijke acteur die al in heel wat sterke films mocht aantreden. Met opkomende sterren Orlando Bloom en Eric Bana aan zijn zijde, en een rits karakteracteurs in de bijrollen, leek dat aspect wel goed te zitten. Dat David Nenioff, die 25th Hour zo'n geweldig scenario bezorgde, voor het script had getekend, was nog een geruststelling meer.

Het ontbreken van enige sterren boven deze recensie, heeft u intussen echter duidelijk gemaakt dat het alweer maar eens niks geworden is met een Amerikaanse blockbuster. Troy is geen echt onding geworden, maar wel een uiterst banale, pompeuze en gortdroge actiefilm vol glimmende torso's en gezwollen dialogen die op geen enkel moment weet te beroeren. Hoe indrukwekkend de decors, de gevechten en de lichamen van de halfgoddelijke hoofdrolspelers er ook mogen uitzien, nergens weet Troy zijn publiek mee te sleuren, op het puntje van zijn stoel te krijgen of zelfs maar te interesseren. Waar is in godsnaam de bezieling, de spanning, de emotie die je bij een epos hoort te krijgen? Het angstzweet, de schaterlach, het lipbijten, de krop in de keel, het in de haren grijpen van opwinding? Waar is de magie van de cinema?

Troy mist dus spanning, humor, seks, en verbazingwekkend genoeg: authenticiteit. Bijna 200 miljoen dollar heeft deze productie gekost (wat van Troy één van de duurste films aller tijden maakt), maar dat bedrag komt exclusief creativiteit, inspiratie en stijl. Dat men bovendien de goddelijke, mythische dimensie van Homerus' werk gewoon heeft laten vallen (oorspronkelijk was een twistappel van de godin Eris de oorzaak van de strijd om Troje), en van de personages 'ordinaire' mensen maakt, is bovendien een teleurstelling meer. Daardoor zien de makers zich gedwongen Achilles' zogenaamde af te zwakken, maar dat levert in de climax dan weer hindernis op: wie de Illias niet kent, zal zich afvragen hoe Achilles dan toch het loodje legt na een 'simpele' pijl in zijn achillespees.

Puur sensationele, oppervlakkige en soms ridicule blockbuster

En zo zitten er nog wel meer onevenwichtigheden in het scenario. Achilles wil op een bepaald moment niet meer mee vechten, maar zit dan zonder enige verklaring wel in het houten paard dat Troje dient te foppen. Het hele gedoe met dat paard, toch wel een hoogtepunt in dit verhaal, wordt gereduceerd tot een akkefietje, terwijl men wel véél te veel tijd spendeert aan de soms belachelijke dialogen. Als die dan nog eens 'Mooi en Meedogenloos'-gewijs in de verte starend worden gedeclameerd, specifiek door een barslechte Orlando Bloom, krijg je helemaal het gevoel in een camp-parodie terecht te komen. Enkel de hooggeachte Peter O'Toole komt er als de waardige koning Priamus ongeschonden vanaf.

Dat iedereen, Pitt aan kop, er onweerstaanbaar uitziet, en de gevechten af en toe wat aangenaam vertier opleveren, betekent dus geenszins dat Troy de moeite waard mag genoemd worden. Deze oppervlakkige, puur sensationele Hollywoodprut is dus een flinke teleurstelling, die met zijn twee uur en drie kwartier ook nog eens veel te lang duurt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de