21 grams

Genre: Drama | Duur: 2u05 | 2003 | Release: 4 Februari 2004 | Land: VS | Regie: Alejandro González Iñárritu | Cast: Naomi Watts, Sean Penn, Benicio Del Toro, Melissa Leo, Charlotte Gainsbourg, Danny Huston, Clea DuVall

Sean Penn moet nogal wat leed in zijn psyche dragen. Method-gewijs telkens opnieuw acterend de dood vergelden vergt ongetwijfeld een bijzonder zuur affectief geheugen - waaruit de Strasberg-volgelingen sinds Brando moeten putten. Na Mystic River moet onze favoriete masochist niet alleen kindermoorden verdragen maar ook nog eens een vrouw die hij beu is, een hem door haar per kunstmatige inseminatie opgedrongen kind en een mislukte harttransplantatie. Waar heeft de man die bijna vier jaar met Madonna was getrouwd dat verdiend?

Snoodaardige sadist van dienst is de Mexicaan Alejandro González Iñárritu, die voor Amores Perros de prijzen oververdiend aaneenreeg. "Hectische regie ... uitermate rauw en troosteloos ... een zeer sterk regiedebuut", schreef K.U.T in 2000. Begrijpelijk dan ook dat de man voor 21 grams zijn oude ploeg bijeenhield. Chef camera Rodrigo Prieto (Frida, 8 Mile, 25th Hour) is hier echter overduidelijk meer op dreef dan scenarist Giullermo Arriaga. Of is de "wannabe-diepe" nasmaak die de film nalaat hier meer het resultaat van de montage van Stephen-Traffic-Mirrione, die het soms iets té slim wil spelen?

Genoeg sterke scènes en karakterkoppen nochtans, in 21grams. Penn die zit te schaken op zijn laptop, die dichtklapt en zijn verkilde, spierwitte voeten ziet. Gainsbourg die wordt gedumpt. Melissa Leo die zich vertwijfeld aan haar man vastklampt. Del Toro als te hard proberend herboren christen. Watts die een gigantische klap te verwerken krijgt en zich in de drugs stort. De goeie acteurs worden bovendien even rauw in beeld gebracht als in Iñárritu?s hondenode, met verschillende gebleekte kleurenpaletten en handcamera's. Soms over-, soms nauwelijks belichte beelden die korreliger worden naarmate onze keel wordt verondersteld zich dicht te snoeren.

Probleem is dat we het over-dramatische en soms ongeloofwaardige verhaaltje (brr, en zeggen dat er VTM-televisiefilms aankomen) in een danige vorm krijgen gepresenteerd, dat de hals zich los genoeg voelt om af en toe een verveeld kuchje te lossen. 21 grams presenteert zich vormelijk origineel, maar neemt de kijker bij het handje. Het in stukken hakken van een verhaal werkt soms wonderwel bij saga's rond misdaad en vergelding (Memento, The Limey), waarin de personages in de beste Stanislavski-traditie enigmatische vraagtekens vormen. Het puzzelen wordt stukken minder intrigerend als de kijker naast diezelfde thema's nog eens stukjes uit het goed geacteerd verwerken van (meerdere) harttransplantaties, goed geacteerd verwerken van het doden van andermans kinderen, goed geacteerd verwerken van gevangenisstraf(-fen), goed geacteerd verwerken van de dood van je eigen man en kinderen -enzoverder enzovoorts- vermengd met te langdradige scènes moet assembleren. En daar veranderen de sterke cast, de bezwerende beelden en de bijzonder goed uitgevoerde eindscène weinig aan.