Dolores Claiborne

Het psycho-thriller-drama Dolores Claiborne is een van de betere Stephen King-verfilmingen. Dat vond de man zelf ook, allicht omdat het hier niet om horror pur sang gaat. King houdt er immers niet van enkel een horrorauteur te worden genoemd. Als je even zijn terugkerende thema's overloopt valt dat te begrijpen: alcoholisme, bepaald zijn door een nare kindertijd, loyauteit zijn bepaald wereldse zaken. Werelds betekent anderzijds nog niet alledaags. Het steengoeie aan King is dan ook dat hij erin slaagt om ongewone gebeurtenissen in een zeer gewone, vaak geïsoleerde dorpscontext te zetten. Alles kon net zo goed bij jou om de hoek zijn gebeurd, dat maakt het zo spooky.

Bij Dolores Claiborne zijn de filmmakers (o.a. regisseur Taylor Hackford) erg vrij met de papieren versie van het verhaal omgesprongen. De core business van Kings boek is echter overeind gebleven. Huishoudster Dolores, King-queen Kathy Bates, wordt verdacht van de moord op haar rijke werkgeefster Vera Donovan. De buurman ziet haar met opgegeven deegrol en wie Misery heeft gezien, weet dat een met keukengerei zwaaiende Bates bepaald moorddadig lijkt. Dat vindt inspecteur Christopher Plummer ook. Dat vond ie vijftien jaar daarvoor ook al, toen Dolores' man in verdachte omstandigheden omkwam.

Toen kon hij haar niet pakken, nu gaat ie ervoor, overigens met de hulp van assistent en karakteracteur John C. Reilly. Harde tante Dolores heeft een dochter die niet moet onderdoen qua sang-froid. Jennifer Jason Leigh is dé actrice om een kettingrokende, frigide en sarcastische Selena neer te zetten. Selena is na haar vaders verdwijning vijftien jaar niet meer op haar afgelegen geboorte-eiland geweest maar heeft één belangrijke les van moeder goed in de oren geknoopt: "Sometimes being a bitch is all a woman has to hold on to". Ze keert terug van New York, naar mama die misschien wel een moordenares is. Het gaat hier dus om twee moordzaken tegelijk, terwijl de moeder-dochterrelatie natuurlijk ook een grote rol speelt. Achterdocht, verwijten en wraak zijn constant aanwezig bij de twee vrouwen die elkaar na vijftien jaar proberen te vertellen wat er eigenlijk is gebeurd.

Via flashbacks die soepel uit de gewone vertelling vloeien (een grauwe kamer licht plots op en het verleden komt weer tot leven, achter de vertellende Selena's rug ziet Dolores beelden uit het verleden, ?) worden de vermeende waarheden naar boven gesleurd. Stukje bij beetje komt de aangrijpende waarheid aan het licht. Tijdens de ontsluiering van de gebeurtenissen zien we nog eens bevestigd dat het niet makkelijk is voor een hulpbehoevende te zorgen (al lichtjes anders aangehaald in Misery) en de in ons land onlangs verhoogde toelagen voor mantelzorg dus geen centiem te hoog liggen, dat het niet erg verstandig is pilletjes en alcohol te mengen (dat de Belgische regering efforts qua communicatie doet is trouwens echt wel bewezen via de huidige multi-interpretabele boodschap 'niet te veel bollen' langs de autosnelweg), dat going back to the roots dikwijls een pijnlijke affaire is?

Auteur King droeg een hoop thema's aan die deze intrigerende film veel meer maken dan een flutverhaaltje met een psychotische moordenaar en zeeën bloed, wat dan vaak horror wordt genoemd. Dolores Claiborne ontroert zonder melig of flauw te worden, wat een zaak is van schitterende acteurs en van een extreem goeie-tot-geniale auteur. Stephen King lijdt aan een oogaandoening en het zou hier dan ook ietwat ongepast zijn een woordspelinkje met het land der blinden en koning eenoog te maken. Maar bezie het hoe je wil, voor wie onder andere (met hulp van De Palma en Kubrick) Carrie en The Shining in het collectief geheugen heeft geramd, voor wie de mensheid uren vertier heeft gebracht met hopen boeken past het wonderwel met een vorstelijke familienaam te worden getooid.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de