Vermist

Het grote succes van zowel Amerikaanse als Vlaamse politiereeksen zette Jan Verheyen aan tot het maken van zijn eigen genrefilm. Als origineel uitgangspunt werd gekozen voor een blik achter de schermen van de Cel Vermiste Personen. Vermist beeldt dan ook geen klassiek moordonderzoek of vertrouwd kat en muisspel uit, maar brengt ons het relaas van de zoektocht naar een verdwenen tiener. De film wordt overigens gevolgd door een gelijknamige televisieserie.

Evi is zestien en verdwijnt spoorloos na een stiekem avondje uitgaan. De Cel Vermiste Personen, aangevoerd door Walter Sibelius, hoopt te ontdekken wat er met het meisje gebeurd is. Zo'n verhaal kan uiteraard maar op twee manieren aflopen: Evi wordt dood of levend aangetroffen. Maar eer het vijfkoppige team van Sibelius tot een conclusie kan komen, moeten ze eerst heel wat sporen natrekken. Zo blijken zowel de vader als de beste vriendin van Evi iets te verzwijgen en wordt er een pikant filmpje aangetroffen op Evi's laptop. Er zijn ook twee lichamen gevonden, waarvan een van een man waarmee Evi kort voor haar verdwijning gezien is.

De filmmakers wilden het realiteitsgehalte van Vermist zo hoog mogelijk houden. Daar zijn ze vrij goed in geslaagd. De personages en situaties komen authentiek over en de plot is vrij van geforceerde wendingen of stereotiepe figuren. Heeft Verheyen het licht gezien? Hij levert nu immers een onderhoudende en interessante film af die dramatisch gezien echter iets te mager uitvalt. Het sobere relaas wordt vrij rechtlijnig verteld, zelfs al ontwikkelen zich ook enkele nevenplots. Dat is goed voor de beoogde geloofwaardigheid, maar de film boet wel drastisch in aan entertainmentwaarde. De plot blijkt uiteindelijk wel zeer dun en kan weliswaar boeien, maar weet in al zijn zakelijkheid geenszins te raken. Vergelijk het maar met een lange aflevering van Witse of Flikken, maar dan met iets minder spektakelwaarde en van een groter productioneel niveau.

Degelijke, maar wat kleurloze thriller die vooral als aanzet voor de tv-serie moet dienen

Want filmen kan Verheyen intussen wel, zelfs al heeft de man nog nooit een origineel idee gehad en blijft hij elders de mosterd halen. Dit keer boden CSI en The Bourne Identity inspiratie voor respectievelijk de vertel- en filmstijl. Hoog gegrepen, maar Verheyen weet wat hij kan. Zijn film oogt vlot en dynamisch, vooral dankzij het subtiel clevere camerawerk. De muziek en begingeneriek zijn dan weer uiterst banaal en ongeïnspireerd.

Narratief gezien is deze film overduidelijk maar een beginpunt. We leren de personages kennen en worden warm gemaakt om naar de serie te kijken. De cast, zoals gewoonlijk bij Verheyen vooral een kwestie van zo veel mogelijk grote namen op één affiche te krijgen, doet zijn werk prima. Toch zijn het enkel Koen De Bouw en Cathérine Kools wiens personages nu al aanslaan. Kevin Janssens is een iets te typische flik met kort lontje (maar wel met kledingsmaak) en Stan Van Samang zeult het verkavelingsvlaams mee dat hij in zijn soap heeft geleerd. Filip Peeters (wiens personage niet in de serie zal zitten) is dan weer compleet miscast en slaagt er niet in ook maar één geloofwaardige zin uit te brengen. Bizar. Samen met de weinig genuanceerd vertolkte lijkschouwer verstoort hij het verfrissend vlotte acteerwerk.

Uiteindelijk is het afwegen van al die pro's en contra's net in het voordeel van Verheyen. Zo kunnen we de maker van Alias en Team Spirit 2 ook eens feliciteren. Vermist is een geslaagde appetizer voor wat wellicht een behoorlijke serie wordt. Een pilot dus en geen cinema. Want wie naar de bioscoop trekt voor een politiefilm, hoopt op een iets met meer vlees aan.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de