Dialogue avec mon jardinier

Wie deze zomer niet op vakantie gaat, kan in de bioscoop genieten van het centraal-Franse platteland in de bescheiden komedie Dialogue avec mon jardinier. De eerste scène verplaatst de kijker meteen naar de kant van een weg met zicht op la Douce France. Het beeld volgt een naderende motorfiets naar een wat verkommerd landhuis. De bestuurder zal er zijn toekomstige baas ontmoeten. De land- en huiseigenaar vindt in de bezoeker zijn gezochte tuinman. Eerstgenoemde is een gevestigd kunstenaar uit Parijs. Hij wil het huis van zijn moeder in haar oude glorie herstellen, haar moestuin opnieuw laten aanleggen en zich ondertussen bezinnen over zijn relaties.

De twee belangrijkste personages noemen elkaar Mr. Jardinier en Mr. Dupinceau. De naamgeving benadrukt de kleine dosis gereserveerdheid die tussen hen aanwezig is. De wegen van de vroegere klasgenoten werden door de omstandigheden en hun verschillende afkomst gescheiden. Zoveel jaar na datum ontdekken ze een wederzijds respect en groeit er een vriendschap tussen de kunstenaar en de gepensioneerde spoorwegarbeider. Hun gemeenschappelijk doel brengt een onderhoudende dialoog op gang. Op een rustig voortkabbelend ritme worden hun zeer verscheiden gelopen levens geschetst. De regisseur plaatst het landelijke Frankrijk en het jachtige Parijs plaatst clichématig tegenover elkaar. Een hippe vernissage in de hoofdstad staat in schril contrast met het rustige leven midden in de natuur waar het glas rode wijn steeds binnen handbereik staat. We merken op dat de goede verstandhouding tussen beide individuen verrassend evident lijkt.

Dialogue avec mon jardinier is Franse cinema die bewijst dat vijftigers iets te vertellen hebben. 'Les gens accumulent' verkondigt Mr. Jardinier bij de aanblik van een schuur vol schroot. Daar is het Mr. Dupinceau nu net om te doen: zich van het overbodige ontdoen om de essentie te vinden. De tuinman heeft van nature een simpele kijk op de dingen. Hij torst geen extra ballast. Let op de zeis die met momenten op ludieke wijze symbool staat voor het wegmaaien van die overbodige bagage.

Dit is geen ambitieuze film. De nadruk ligt op de interactie tussen de tuinman en zijn vriend-werkgever maar spitsvondige tekstlijnen, een sterk scenario en een wervelende montage ontbreken. De titel zegt alles. Toch siert de eenvoud van de dialoog en de klassieke stijl van de verfilming deze tranche de vie. Dialogue avec mon jardinier is een adaptatie van een biografische roman van kunstschilder Henri Cueco. Veel van de gebruikte dialogen zijn van diens hand. Regisseur Jean Becker doseert met humor. De degelijke acteerprestaties van Daniel Auteuil en Jean-Pierre Darroussin doen de rest.

De Parijse cineast Jean Becker is met deze prent niet aan zijn proefstuk toe. Na een aantal films in de jaren zestig met Jean-Paul Belmondo in de hoofdrol (Un nommé La Rocca, Echappement libre en Tendre voyou), startte hij een carrière als regisseur van reclamespots. Pas in 1983 keert hij terug naar de Franse cinema met het succesvolle L?été meurtrier met Isabelle Adjani en Alain Souchon. Elisa met Vanessa Paradis en Les enfants du marais, beide uit de jaren negentig, werden Franse kaskrakers. Jean Becker houdt ervan om een psychologische dimensie, een portie nostalgie en een poëtische kijk op de natuur toe te voegen aan de door hem beproefde filmgenres. We besluiten dat ook zijn nieuwe atypische komedie Dialogue avec mon jardinier allesbehalve louter luchtig blijft.

Vera Bras Helemaal (niet) akkoord? Lees de