Déja Vu

Wat ons betreft verdient Déja Vu de prijs voor meest misleidende filmtitel van het jaar. Wij dachten een fijn Oliver Stone-achtig samenzweringsverhaaltje met een cinematografische grandeur uit de grote dagen te mogen verteren. U kent dat wel: protagonist krijgt steeds flashbacks en ontdekt dat hij tot snoeiharde moordmachine werd gehersenspoeld ?heeft hoofdrolspeler Denzel Washington immers nog niet zo gek lang geleden meegespeeld in een remake van The Manchurian Candidate? Niets van dit alles in Déja Vu. Blijkt het uiteindelijk om een banale teletijdmachine te draaien. En, vraagt u nu: is Déja Vu zo?n film waar we met ons achtjarig neefje heen kunnen en we toch niet de indruk krijgen naar het equivalent van een wasmachine te kijken? Hangt er vanaf hoe schoon u het wil. Even recapituleren.

Op vette dinsdag, 9u50 ?s ochtends ontploft een overvolle veerboot. Agent Doug Carlin (Denzel Washington) van de federale Food, Drugs and Firearms Administration ontdekt al snel dat niet alles voor de hand ligt. De sleutelfiguur in het onderzoek betreft het lijk van een jonge, mooie vrouw, Claire Kuchever, die niet stierf door de explosie. Wanneer het onderzoek muurvast loopt, maakt Carlin kennis met een machine die doorheen verschillende gezichtspunten en invalshoeken in het verleden kan kijken. Minpunt: de data stromen pas vier dagen en half na de feiten binnen. Uiteraard duurt het niet lang of Carlin wil zelf door de teletijdmachine. Kan hij de mysteries rond Claire oplossen? En zal hij erin slagen de ramp met de veerboot te verhinderen?

Eindelijk, dachten wij bij de aftiteling. Tony Scott, de hitregisseur van Top Gun, heeft zijn experimenteerdrift duidelijk terug onder controle en stelt zijn camera?s en talent terug ten dienste van het verhaal. Vooral ?s mans laatste worpen, het experimentele Domino en het broeierige Man On Fire, bezweken onder de pretenties die de begrippen ?MTV-montage? en ?arty farty? nieuwe, ongekende, weidse dimensies verleenden. Niets van dit alles in Déja Vu. Scott heeft eindelijk begrepen dat een cinefiele blockbuster een wandelende contradictie betreft en laat het ouderwets knallen, scheuren en fonkelen tot u hoofdpijn krijgt. De regisseur blijft dus bij de les, en dat geldt ook voor het scenario: niet moeilijk maar ook niet overdreven simplistisch. De scenaristen haalden duidelijk hun mosterd bij Back To The Future 2, maar het verhaal is zo leuk dat je het hen liefdevol vergeeft. Bovendien laat dat goochelen met de tijd de schrijvers toe enkele lijken uit de kast te halen ? aan u om ze te zien aankomen.

De persoon waar wij ons uiteindelijk een beroerte aan ergerden betrof Denzel Washington, voor de zoveelste keer gecast in de rol van onkreukbare, voorspelbare held. Iemand zou eens moeten uitrekenen hoeveel keer Washington al in de huid van dergelijke personages kroop, want op de keper beschouwd speelt hij al vijftien jaar dezelfde rol: helden die zo eendimensionaal zijn als Kuifje, met een ziel die zo hard blinkt dat je gaat geloven dat er een container aan waspoeder doorheen ging. Nochtans kan de man het: denken wij maar aan het fijne Fallen, Don?t trust a Soul of de opperslechterik die hij neerpootte in Training Day.

Iets meer reliëf in de vertolking van Washington dus, nog net ietsje meer plotwendingen in het verhaal en wij zouden gewagen van dé blockbuster van deze kerst. Nu is Déja Vu een van die vele films die geruisloos zal verdwijnen in de plooien der tijd, om binnen tien jaar een déjà vu-effect op TV te creëren. Niettemin: ideaal voor uw achtjarig neefje!

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de