Ratatouille

Pixar is een van die zeldzame woorden waarvan je spontaan moet glimlachen als je ze hoort ? net zoals cavia, Plons of ... vul zelf maar aan. Gewoon omdat je weet waar ze voor staan en in die hoedanigheid nog nooit ontgoocheld hebben. Een ietwat vreemde inleidende zin om gewoon te zeggen dat Ratatouille wederom een wondermooie animatiefilm is uit de stal van Pixar. Volgens de beproefde recepten en bijgevolg meteen herkenbaar, maar tegelijkertijd origineel, grappig (maar niet haha-grappig) en adembenemend op vlak van animatie. Ratatouille, beste lezer, is een spekje met een digitaal strikje eromheen. Als u hem beter kan omschrijven, dan horen we dat graag.

De hoofdfiguur is wederom zo?n unieke melange van zachte melancholie, schuchtere toekomstdromen en milde humor waar de crew van Pixar een patent op lijken te hebben. Remy is een rat die dol is op lekker eten en koken. Hij verafschuwt dan ook de eetpatronen van zijn talrijke familieleden, die zich tevreden stellen met afval (reactie van Remy?s broer Emile: ?You know, once you muscle your way past the gag reflex, all kinds of possibilities open up?). Wanneer hun schuilplaats in het huis van een bejaarde dame wordt ontdekt, moeten ze het riool in vluchten, waar Remy van zijn familie gescheiden raakt. Bovengronds ontdekt hij dat hij zich in Parijs bevindt, vlakbij het restaurant van de topkok Gusteau waarover hij al zoveel gehoord heeft. Hij werkt er zich binnen, wordt ontdekt en sluit vriendschap met Linguini, het jonge onervaren hulpje. Ze besluiten samen te werken om aldus hun beider droom te realiseren: Remy zal van onder de koksmuts instructies geven en aldus zijn passie kunnen uitleven, terwijl Linguini van afvaljongen tot topchef kan uitgroeien en eindelijk wat aan dat gebrek aan zelfvertrouwen kan doen. Maar uiteraard wordt er van alle kanten roet in het eten gegooid (pun intended) in de vorm van een kwaaie hoofdchef, een ijskoude recensent en uiteraard het feit dat ?rat? en ?keuken? nu eenmaal geen dankbare combinatie is.

We werden reeds verwend met wondermooie veelkleurige snoepjes als Monsters Inc.. en Finding Nemo, maar op vlak van animatie slaat Ratatouille werkelijk alles: de textuur van het water, de vacht van de ratjes, de manier waarop ze zich en masse voortbewegen en vooral het bijzonder smakelijk en realistisch weergegeven voedsel, je kan er alleen maar met open mond naar zitten kijken (tip: maak dat je zéker niet met honger naar deze film gaat kijken). Maar het beste is dat je op geen enkel moment het gevoel krijgt dat het digitale getover de bovenhand neemt; het heeft louter een ondersteunende functie. Het verhaal en zijn karakters primeren en blijven boeien tot het einde, ondanks de wat ongewoon lange speelduur van net geen twee uur. De plot is eenduidig (iedereen kan koken, zelfs een rat), maar meandert zich langsheen subplots, onverwachte wendingen en menig showstopper (Linguini die de instructies van Remy leert volgen, de wildwaterrit in het riool) naar een hartverwarmend einde dat een onbeschaamde ode is aan het ?alles komt goed en iedereen is gelukkig?-principe.

Ratatouille is ons inziens het allerbeste en -mooiste dat Pixar ooit heeft gemaakt en kan gerust naast Disney-klassiekers als De kleine zeemeermin en Belle en het Beest komen te staan. De film steekt zonder pijn te doen, kietelt zonder dat je moet gieren en kneedt haar boodschap heel zachtjes in het diepst van je gedachten, die achteraf nog heel lang zal sudderen.

Hannes Dedeurwaerder Helemaal (niet) akkoord? Lees de