Shaun of the Dead

Zowat gelijktijdig met de remake van George Romero's zombieklassieker Dawn of the Dead, waarin een groepje overlevenden het opnemen tegen een horde zombies, verschijnt een Britse komedie in de zalen die een soortgelijk verhaal vertelt, maar er tegelijk ook flink de spot mee drijft. Shaun of the Dead wil zowel een horrorthriller als een parodie zijn en slaagt daar net in.

Shaun is een typische 21e eeuwse jongvolwassene: hij vertoont weinig ambitie, onderhoudt een routineuze relatie met Liz, hokt op zijn 29e nog samen met zijn jeugdvrienden en vult zijn vrije tijd met tooghangen en playstation. Sympathiek, maar vervelend. Dat vindt ook Liz, en ze dumpt Shaun wegens gebrek aan initiatief. Op de achtergrond van deze doodgebloedde romance ontwikkelt zich een nationale ramp: een virus doodt de bevolking waarna ze als levende doden ontwaken en op hun beurt andere slachtoffers zoeken. Shaun en zijn beste vriend Ed, een nog grotere loser, merken hier echter niks van, tot het onheil zowat bij hen binnenvalt. Hoe redden de twee tamzakken hun hachje, en bij uitbreiding ook nog dat van hun geliefden?

Deze frisse en best inventieve Britse komedie slaagt er aanvankelijk in de filmwetten van het zombiegenre te doorbreken. Er zitten heel wat geslaagde grappen en snedige dialogen in de aanloop naar de gruwel, en de makers - onder wie hoofdrolspeler Simon Pegg - waren duidelijk geïnspireerd. De voorstelling van de personages gaat gepaard met milde kritiek op de apathische maatschappij (zo zouden supermarktkassiersters sowieso al zombies zijn) en het bespotten van types als Shaun, Ed en hun vrienden.

Geestige maar onevenwichtige zombiekomedie

Naarmate de film vordert wordt de humor fysieker, absurder en vooral: gorer. Bloed en lichaamsdelen zijn de attributen van het zombiebashing. Hilarisch is het moment waarop Shaun en de zijnen een levende dode aftroeven op het ritme van Queen's Don't stop me now, dat uit een op hol geslagen jukebox schalt. Horrorfans zullen daarnaast ook plezier beleven aan het opsporen van de subtiele verwijzingen (een Italiaans restaurant dat Fulci heet!).

Helaas is Shaun of the Dead als puntje bij paaltje komt niet het schaterfestijn geworden dat je er zou van verwachten, maar een komedie die op zijn best het niveau van de betere (Britse) sitcom evenaart. In de Verenigde Staten ging men er collectief voor uit de bol, maar daar zijn ze dan ook niet gewend aan humor van hoog niveau. De bedenkers van deze film kunnen hun tv-achtergrond niet verstoppen. Dat de film er ook erg goedkoop uitziet, is dan weer niet erg, want dat maakt het allemaal wat surrealistischer.

Een tweede spijtige zaak is dat de film als thriller - met heel wat spannende momenten - toch gebruik dient te maken van nét die wetmatigheden van het genre die eigenlijk bespot worden. In Shaun's groepje verbergt iemand een zombiebeet, is er een zelfopoffering, wordt de situatie steeds uitzichtlozer: clichés die we net ook nog aantroffen in Dawn of the Dead. De plot is dus vrij afgezaagd, en de climax zelfs haast ridicuul - hoewel de epiloog wel knap bedacht is.

Maar goed: sympathieke personages, leuke vertolkingen en meer grappen dan in een hele week VTM-sitcoms bij elkaar maken van Shaun of the Dead dan toch vakkundig amusement.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de