Dirty Pretty Things

In elke grote stad leven mensen die eigenlijk niet bestaan, illegale vluchtelingen zonder papieren die dag in dag uit een onzichtbaar gevecht leveren om te overleven. Ze wonen ondergedoken en werken illegaal in fabrieksateliers of op bouwwerven tegen een hongerloon waar ze geen enkele invloed op hebben. Zo werken de Turkse Senay en de Nigeriaan Okwe beide in een hotel in Londen's achterbuurten. Okwe combineert dit met een tweede job als taxichauffeur; om wakker te blijven kauwt hij hele dagen coka-bladeren en rust uit wanneer hij kan op Senay's sofa of speelt schaak met zijn Chinese vriend die in het mortuarium werkt als portier. Nadat Okwe een menselijk hart vindt dat de wc verstopt in één van de kamers van het hotel ontdekt hij dat de uitbater zich niet alleen bezighoudt met de opvang van gasten, maar ook een bloeiend handeltje drijft in organen en het hotel hiervoor als centrale draaischijf gebruikt.

Wanneer de hotelmanager laat uitpluizen dat Okwe in zijn vorig leven een gerenommeerd dokter was stelt hij hem voor de ultieme keuze. Meewerken aan één van de levensgevaarlijke hotelkameroperaties in ruil voor een VISA en geldig paspoort of weigeren en vast blijven zitten in een uitzichtloze situatie. De keuze wordt er niet makkelijker op als blijkt dat Senay zichzelf heeft opgegeven als de volgende donor. Tussen de twee hoofdrolspelers ontwikkelt zich natuurlijk ook een soort romance, hoewel de regisseur gelukkig de onmogelijke situatie waar de twee zich in bevinden respecteert en hen niet koste wat kost wil samenbrengen. Er zijn teveel religieuze en culturele verschillen tussen beide, teveel verschillende verlangens en teveel andere dringender zaken (zoals vluchten voor de -nogal stereotype- hardvochtige immigratie-agenten of een hap uit je baas zijn penis nemen wanneer die hem voor de zoveelste keer in je mond duwt).

Al bij al kan deze film best wel overtuigen in zijn tocht doorheen de grauwe onderbuik van Londen en slaagt Frears erin de problematiek rond illegale vluchtelingen aan te kaarten zonder moraliserend te zijn. De personages zijn weliswaar iets te veel van het goede maar zetten toch een sterke prestatie neer. Vooral hoofdrolspeler Chjwetel Ejiofor (die eerder een rolletje speelde in Amistad) maar ook de onherkenbare Audrey Tatou (Amélie Poulain) die met deze film bewijst dat ze meer in haar mars heeft dan een schattige snoetje.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de