The Emperor's Wife

Julien Vrebos heeft ongetwijfeld 'Sexx Laws' van Beck in de discman steken. In zijn tweede langspeler wordt immers constant naar een soort wetten verwezen, die duidelijk met relaties te maken hebben. Maar wie die wetten nu heeft gedeclameerd, wie eraan gehoorzaamt en wie the fuck cares, dat is maar de vraag. Het verhaaltje draait om een keizer die na zeven jaar kinderloos huwelijk van vrouw moet wisselen -zo stelt de wet. Zonder medeweten van de huidige keizerin (Pastor, di1e een mooie zus van PJ Harvey zou kunnen zijn) is het de taak van 'chamberlain' Jonathan Rhys Meyers The Loss of Sexual Innocence, Velvet Goldmine) uit elk van de zeven provincies waarover zijn chef heerst, een mogelijke troonopvolgster te kiezen. Ondertussen is een opstand bezig, en de keizer kiest een meisje uit de opstandige Koude Provincie. De chamberlain lokt haar onder valse voorwendsels mee en haar opleiding -opgesloten, getaped en vooral verzorgd door nogal silly overkomende eunuchen- begint...

Knap hoe visueel overweldigend deze prent is. Een simpele vlucht langs een muurtje wordt in zo'n vijftig vluchtig gemonteerde shots getoond, vanuit elke mogelijke hoek en met elke mogelijke beeldgrootte. In elke seconde travelling (volgende beweging van de camera) zitten er minstens vijf jump cuts (tijdsprongen). Een beëindigde tocht wordt getoond door een dichte opname van een rood stoplicht, waarna je de reiziger in kwestie op zijn bestemming ziet. Maar dat hectische tempo, van bij het begin mooi gematcht met van goeie muziek die is geschreven door acteur Max Beesly, kent grove breuken. Soms krijgen we dus hele trage beelden binnen het barokke, somptueuze decor. De vrouwen paraderen er in jurken van de Belgische Kaat Tilley, de al dan niet potente mannen kijken alles maar wat aan.

Stijl, als we nu maar begrepen wat er eigenlijk gebeurt. Het is een beetje zoals na je dertigste naar Pukkelpop gaan: zeer aan te raden door de opflakkeringen van klasse die je te zien krijgt, maar danig hectisch dat je er achteraf enkel momentopnamen aan overhoudt. Vrebos luistert ter afwisseling misschien beter eens naar Becks ingetogener 'Sea Change' in plaats van het uitbundige 'Midnite Vultures'.

Tenzij het de producentenbedoeling was dat we deze prent sito presto nog eens gingen bekijken -wat niet eens zo'n straf zou zijn door de vormgeving en de 'production design' van de man die ook de Greenaway-films aankleedt-, kunnen we enkel besluiten: deze prent is niét op basis van het coherente scenario gesubsidieerd. Maar we vinden niet dat in film het verhaaltje moet primeren, zijn zeker te vinden voor experimenten en raden dus geen risicoloze Rimpelrock aan. Laat Julien Vrebos maar doen. Een 'Lost Cause' was deze Emperor's Wife zeker niet, een 'Kamikaze' misschien wel. Maar wie -zoals Beck en PJ Harvey- smaak en stijl combineert, maakt met zijn derde prent een goeie.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de