The In-Laws

U kent het wel, die verschrikkelijke angst die door uw aderen loopt als u de vader van uw aanstaande schoonzoon/ schoondochter leert kennen. Een bonkend hart, zwetende handen, het zijn allemaal verschijnselen van deze angst. Regisseur Andrew Flemming, die eerder oncreatieve gedrochten als The Craft op zijn naam zette, deed een poging aan het zogeheten 'schoonvaderitis' een interessant uitgangspunt te breien. Helaas ontpopt zijn schoonvader-film zich algauw tot de zoveelste Buddy-comedy waar Hollywood blijkbaar geen genoeg van krijgt.

The In-Laws zou een remake moeten zijn van de gelijknamige klassieker uit 1976 met Peter Falk en Alan Arkin in de voornaamste rollen, maar deze versie wijkt zodanig af dat dit moderne broertje eerder een eigen interpretatie blijkt te zijn van een kernidee, dan een remake. Een interpretatie gereduceerd naar Hollywood-normen, dan. Geweersalvo's, vliegtuigkapingen, een snuifje humor en een dosis romantiek vormen de componenten van deze cocktail waardoor The In-Laws niet meteen kans maakt om mee te happen naar filmprijzen, maar wel een leuke afsluiter is van het miezerige zomerseizoen dat in de cinemacomplexen heerst.

Het verhaaltje is zo plat als de voorgevel van Julia Roberts. Albert Brooks geeft gestalte aan Jerry Peyser, een gerespecteerd docent geneeskunde wiens enige vooruitzicht in zijn saaie leventje de trouw is van zijn oogappel Melissa. Melissa's schoonvader Steve Tobias (Michael Douglas) lijkt ogenschijnlijk ook een saai leventje te leiden als verkoper van Kopieermachines, maar in de realiteit is Steve een CIA-agent voor wie vliegtuigkapingen, dealers en geweerschoten dagelijkse kost vormen. Door het toedoen van het noodlot raken beide schoonvaders verstrikt in een gevaarlijk web van misdaad dat hen meeneemt naar Zuid-Amerika. Beide heren hebben een volledig uiteenlopend karakter, maar volgens de oude filmregel trekken contrasten elkaar aan, waardoor Peyser en Tobias algauw een onklopbaar duo vormen.

De mondhoeken zullen soms naar boven krullen, of u het nu wilt of niet.

U hoort het al van mijlenver aankomen, The In-Laws is niet meer dan een voorspelbare zomerkomedie die qua originaliteit nergens uitsteekt. Het magere scenario wordt aaneengehouden door (onbewuste?) knipogen naar andere films, waardoor de hoop op een originele grap helemaal gekelderd wordt. Maar als we het jatwerk door de vingers kijken, weten we in The In-Laws ergens nog een interessante film terug te vinden. Een contrast dat opgebouwd wordt tussen beide protagonisten is dan al zoveel maal uitgeprobeerd, het is een formule die blijft werken, waardoor ZELFS bij The In-Laws de mondhoeken soms naar boven zullen krullen, of u het nu wilt of niet.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de