The Truth about Charlie

Genre: Nostalgische Thriller | Duur: 1u34 | Release: 22 Januari 2003 | Land: | Regie: Jonathan Demme | Cast: Thandiwe Newton, Mark Wahlberg, Tim Robbins

Nadat Regina Lambert op de Caraïben kennismaakt met ene Joshua Peters, komt ze terug thuis in Parijs om te ontdekken dat haar man -van wie ze na drie maand wil scheiden- verdwenen is. Hun appartement is volledig leeggehaald, net zoals 's mans geheime bankrekeningen: de lieve echtgenoot bleek niet bepaald de 'kunsthandelaar' die hij pretendeerde te zijn.



'The Thruth about Charlie' is een remake van 'Charade', met Audrey Hepburn and Cary Grant (Stanley Donen, 1963). Jonathan Demme ('Silence of the Lambs') wilde een nieuwe film maken met Thandie Newton ('Mission Impossible 2'). En hij wilde

eer betonen aan de nouvelle vague: "de cinema-verité van de buitenscènes zonder figuranten, maar binnenshuis gestileerde shots en expressionistische decors".



Deze film is dus expliciet een mengeling van een Hollywoodverhaal uit begin jaren zestig met stijlelementen van de belangrijkste vormvernieuwing die het filmmedium ooit heeft gekend. We zullen het geweten hebben. Midden de film zit plots een korte scène uit Truffauts 'Tirez sur le pianiste', met Charles Aznavour. Dat gebeurt vlak voor de crooner swingend in Wahlbergs hotelkamer opduikt, nadat die 'Aznavour 2000' in de cdspeler heeft geploft.



Met Wahlberg zijn we aan het problematische part van de jazzy, ironische film. Naast een verrassende vormgeving en tongue-in-cheeck dialogen kon de gemiddelde 'french new wave'-film immers rekenen op superbe acteurs. Misschien reikt uw suspension of disbelief zover dat je zonder problemen Wahlberg-met-albinopet kan zien kuieren in een hypergestileerde hotelgang, op de tonen van Manu Chao. Misschien stoort zijn uitspraak van het Frans uw cinema-ervaring niet. Misschien zelfs, vind je het zeer ok dat als Newton geschokt weg moet lopen van een bedrieger, ze dat doet op de tonen van voorgenoemde band: "pourquoi, pourquoi, toujours des problèmes". Onmiskenbaar probleem met dat alles echter is dat het samengaan van vorm en inhoud hier compleet scheef loopt. Sinds Brian De Palma's 'Femme fatale' weten we waar dat toe kan leiden.



Zo scheef als die prent laat Demme het allemaal niet komen. Integendeel, Newton doet dat niet slecht en de personages geven zich maar langzaamaan bloot. Het verhaal is pertinent ondergeschikt, maar hier deed dat ons breed grijnzen. Plots Agnès Varda in een tweeseconden-cameo herkennen, meer gekantelde camerastandpunten te verhappen krijgen dan in zes maanden VT4, elk personage uit de film eensklaps allemaal samen op tangoles? Demme bekijkt het met de glimlach. Circulez! Changez!



Erg betrokken bij het verhaal bleven we er wel niet door. Tuurlijk, je vraagt je af wie nu de diamanten van Newtons dode man in zijn of haar binnenzak heeft zitten. En zijn al die flikken (oa Tim Robbins, die met Newton een visueel prachtige tête à tête heeft op een reuzenrad) en gangsters eigenlijk wel wie ze pretenderen te zijn? Maar de waarheid is, dat je meer naar camerabewegingen kijkt dan je naar de bad guy gokt. Visueel biedt 'The truth about Charlie' dan ook super spielerei. Tijdens de credits krijg je nog een grappige coda te verwerken, waarna je uitermate tevreden de zaal verlaat. Demme houdt van film, da's duidelijk.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de

Let op: wanneer u verder gaat zit de kans er dik in dat het einde van de film verklapt wordt met alle gevolgen voor uw filmervaring vandien.

ik wil mijn pret bedorven zien

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zowat niemand blijkt te zijn wie hij is. Manlief zat in een geheime Amerikaanse commandotroep en verloor tijdens de strijd in Sarajevo een collega. Nadat hij de restgroep van de buit had beroofd, dook hij onder en sloeg hij Regina aan de haak. Joshua (Marky Mark) blijkt met de overgebleven leden van de groep -die Regina in Parijs op de huid zitten- samen te heulen. De diamanten zijn allang verdwenen. Charlie heeft zijn bezit omgezet in waardevolle postzegels, en die per brief aan zijn Regina gestuurd. Helemaal op het eind, als de meeste ex-bendeleden allang het loodje hebben gelegd, blijkt iedereen dat door te hebben. En ook Wahlberg gaat ruw achter het geld aan. Hij verklaart de broer van de dode te zijn Regina wendt zich tot haar laatste vertrouwenspersoon, de Amerikaanse agent die haar van achtergrondinfo voorzag (Robbins). Tot die met Joshua wordt geconfronteerd. En met het overblijvend bendelid, plus met de politie. Tijdens een interessante shoot-out (acht man heeft mekaar onder schot) kan Robbins worden ingerekend.. De Amerikaanse agent blijkt een vuil spelletje te spelen. Eigenlijk is hij de vermoord geachte man, die door Charlie bewust voor dood is achtergelaten. Hij wil wraak. Wahlberg blijkt een agent te zijn. En ja, boy gets girl, Aznavour maakt zijn tweede magische verschijning en het is koekenbak.