Training Day

Een saaie acteur die bekend staat om zijn doodbrave en dus meestal oninteressante rollen wordt zich ervan bewust dat hij ook een donkere kant heeft en kruipt dus plots in de huid van een moordenaar, een afperser, of een K.U.T-hoofdredacteur om zich zo in al zijn slechtheid op het grote scherm te tonen. Zoals Harrison Ford bijvoorbeeld, die we het vorig jaar al zagen doen in What Lies Beneath. De gewezen timmerman werd alom geprezen om zijn moed, omdat hij het eindelijk aandurfde eens echt slecht te zijn in een film. Wij noemen dat eigenlijk gewoon acteren en waren eerder geneigd de man een schop onder zijn achterste te verkopen omdat we daarvoor eerst slaapverwekkende ondingen als The Devil's Own, Air Force One en Random Hearts moesten uitzitten.

Nu, Tom Cruise of Tom Hanks mijden de seriemoordenaars of verkrachters wel nog eventjes, en Gary Oldman zien we ook nog niet meteen een brave huisvader spelen, maar Harrison's voorbeeld vond toch gevolg: Het is Denzel Washington, heilig Hollywood-boontje bij uitstek, die voor het eerst in zijn carrière een volledig uit pure slechtheid opgetrokken medemens speelt. In Training Day is hij Alonzo Harris, een corrupte en manipulatieve flik die met zijn onorthodoxe manier van werken zijn nieuwe collega, groentje Jake (rol van alweer zo'n brave rakker, Ethan Hawke), de stuipen op het lijf jaagt. Die metamorfose van Washington is een goeie zaak, want voor het eerst kan je Denzel, die toch vaak onsympathiek overkomt op het grote scherm, ongegeneerd haten. Maar veel meer dan dat is er niet om deze politiethriller interessant te maken.

Het verhaal speelt zich af in L.A., waar Jake Hoyt klaar staat om zijn eerste werkdag te beginnen, als narcotica-agent. Het werk belooft hard te worden, want drugdealers zijn geen doetjes en op straat geldt de wet van de sterkste. Zijn nieuwe partner Alonzo lijkt echter alle kneepjes van het vak te kennen, kent de juiste mensen en weet waar informatie te halen. Dat hij niet volledig volgens het boekje werkt, is voor Jake eigenlijk wel een probleem, maar Alonzo's dominante houding doet hem in zijn schulp kruipen. Alonzo drijft het echter steeds verder en dat leidt natuurlijk tot een onvermijdelijk confrontatie. Met de ruige buurten als decor gaat Jake de strijd aan met Alonzo, maar er staan hem wel heel wat onaangename verrassingen te wachten.

De metamorfose van Washington is een goeie zaak, want voor het eerst kan je de acteur ongegeneerd haten.

Aanvankelijk levert het contrast tussen beide mannen boeiend filmmateriaal op. De goed gecaste Hawke en Washington zijn in form en de manipulaties van Alonzo wekken meteen van bij het begin hoge verwachtingen voor de rest van de film. Maar na amper een kwartier vertraagt het tempo, en beginnen de trucjes van Washington op de zenuwen te werken. Een heel uur lang 'pest' Harris zijn collega en tussendoor doet hij en hier en daar wat geheimzinnig, wat de illusie van een complexe plot moet wekken.

Die is er echter nauwelijks, of is grotendeels onbegrijpelijk. Dat lost de schrijver dan maar op door drie kwartier achtervolgingen en schietpartijen in te voegen. Dat hier en daar nog een scène aan te treffen is die toch nog wat adrenaline door de aderen weet te jagen, is mooi meegenomen, en betrekt de kijker uiteindelijk toch bij een niet eens zo slechte finale. Uiteindelijk moet je dan wel toegeven dat regisseur Fuqua met zijn flitsende regie wat weet te bereiken, en stukken aangenamer filmvoer aflevert dan pakweg Michael Bay. Maar toch: volgende keer mag het iets meer zijn. .

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de