Metropolis

Rintaro (regisseur) en Katsuhiro Otomo (scenarist) wilden met de realisatie van deze film hulde brengen aan de overleden Osama Tezuka, één van dé bekendste striptekenaars van Japan.

Nadat Rintaro zijn carrière begonnen was bij Toei Doga (welbekend bij liefhebbers van de Japanse animatiefilm), was hij lange tijd één van de naaste medewerkers van Tezuka en maakte hij een aantal succesvolle tv-tekenfilmseries bij Mushi Productions, Tezuka's productiehuis. Samen werkten ze ook o.a. aan Astro Boy, Kimba the White Lion,..

Scenarist Katsuhiro Otomo is trouwens ook geen onbekende, hij deed de regie en het screenplay (in samenwerking met Izo Hashimoto) van Japans meest succesvolle en trendsettende

manga-film ooit: Akira.

De film is gebaseerd op een strip van Osamu Tezuka uit 1949. Hij zou zich laten inspireren hebben door de affiche van Fritz Lang's Metropolis. Er zijn inderdaad een aantal overeenkomsten, zoals het vrouwelijk androïde hoofdpersonage, de belangrijke rol die de metropool zélf speelt in het verhaal en een aantal expliciete beeldcitaten.

Voor de rest gaan de Japanners er hun gang mee.

Metropolis is een stad in de toekomst, waar alle handenarbeid door robots wordt uitgevoerd, drie niveaus onder de grond. De film begint met de openingsviering van het grootste gebouw van de stad, de Ziggurat, die werd gebouwd in opdracht van de oppermachtige burgemeester Duke Red. In het geheim financiert hij de Malduks, een politieke partij die tegen de integratie van robots in de maatschappij is (en zich in praktijk opstellen als liqiuidatieteams voor 'dissidente' robots).

De partijleider is de hardvochtige Rock een vondeling die Red adopteerde en die alles doet om door Red als een volwaardige zoon te worden aanvaard.

Op de avond van het feest arriveren detective Shunshaku en zijn neefje Ken-Ichi in de stad om er op zoek te gaan naar Dr. Laughton, een gevaarlijk genie die robots ontwerpt. Toeval wil dat Laughton ondertussen in opdracht van Duke Red in het geheim werkt aan de meest gesofisticeerde robot ooit, het superwezen Tima. Als Red's dochter en als centrale computer van een superieur militair apparaat, zou ze op de troon van de ziggurat zitten en over de stad heersen.

Rock, die achter zijn plannen komt, wil vermijden dat een robot de troon van zijn vader zou innemen en vernielt het laboratorium van professor Laughton.

Op dit moment wordt Tima uit het brandende lab gered door Ken-Ichi en beginnen ze aan een lange zoektocht in de ondergrondse metropool. Hiermee is nog lang niet alles gezegd: er zijn nog een heleboel nevenontwikkelingen en personages die het verhaal van de film net iets té complex (zelfs verwarrend) maken en die leiden tot haastige oplossingen aan het einde.

Desondanks is de film een pareltje qua grafiek en zeker de moeite om te bekijken. De meest gesofisticeerde technieken (oa combinatie van digitale effecten en cel-animatie) zorgen voor, een zuivere 'blending' van achtergrond en figuren een soepele, natuurlijke animatie van de personages en verbluffende visuele effecten.

De visualisatie van de futuristische metropolis is hallucinant: plastic, glas, staal, vormen een soort weefselachtige architectuur waarin exterieur en interieur ononderscheidbaar zijn geworden, de metropool vormt één groot organisch geheel dat zich in alle richtingen eindeloos lijkt uit te spreiden.

Ook de soundtrack is heel origineel en werd verzorgd door Honda Toshiyuki, die één van de bekendste jazzcomponisten en performers van Japan is. Hij maakt een intrigerende mix van Dixieland Jazz en Europese klassieke muziek en zijn keuze van Ray Charles 'I can't stop loving you' als begeleiding van de spektakulaire afloop van de film doet onvermijdelijk denken aan het fantastische en ironische 'We'll Meet Again'-einde van Dr. Strangelove.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de