Watchmen

'I find film in its modern form to be quite bullying. It spoon-feeds us, which has the effect of watering down our collective cultural imagination'. Aan het woord is Alan Moore, een van 's werelds meest vermaarde stripauteurs die zijn werk de voorbije jaren vaak tot aardige (V for Vendetta), nét genietbare (From Hell) of desastreuze (The Leauge of Extraordinary Gentlemen) films zag herleid worden. We nemen het de bebaarde kluizenaar dan ook niet kwalijk dat hij de verfilming van zijn grootste paradepaardje, Watchmen, een alternatieve hervertelling van de Amerikaanse geschiedenis, de rug toekeerde.

Het etiket 'onverfilmbaar' is immers zelden zo toepasbaar geweest als op dit huzarenwerk: strip, metafysische ellipsen, dokterverslagen en dagboekfragmenten worden immers herwerkt tot één grillig magnum opus. Na 21 jaar vertoeft te hebben in development hell en na moedige pogingen van notabelen als Terry Gilliam, Paul Greengrass en Darren Aronofsky ziet de verfilming eindelijk het levenslicht. Het verdict: Watchmen blijft onverfilmbaar, maar wat regisseur Zack Snyder er van maakte, is de waardigst denkbare poging.

Mocht u onbekend zijn met het universum van Rorsach en de zijnen: we schrijven 1985. Nixon zetelt voor zijn vierde legislatuur en de nucleaire dreiging van het Russische front is pertinenter dan ooit. In dit angstklimaat hebben de Watchmen hun supermantel aan de haak gehangen en leven ze een teruggetrokken bestaan.
Tot op de dag dat The Comedian door het raam van zijn riante penthouse gekeild wordt. Rorsach, de enige van de Watchmen die onder eigen behoud nog steeds de criminaliteit bevecht, ruikt een complot en waarschuwt zijn voormalige collega's. Veranderingen zijn op til, wereldoorlog III schuilt om de hoek en de doemklok tikt. Het lot van de wereld is wederom in de handen van de Watchmen.

Wijze tip voordat je de cinemazaal binnenstrompelt: blijf bij de les. De strip die Alan Moore en Dave Gibbons in 1987 creeërden was een schijnbaar klassiek en visueel hoogst eenvoudig werk. Watchmen blonk vooral uit in zijn detailzucht, kleine penseeltrekjes die op briljante wijze een apart universum uittekenden. Kommaneukers zullen hun hartje kunnen ophalen met deze verfilming. Haast elk plaatje werd perfect naar het witte doek vertaald.

Zack Snyder beschikt over de nodige visuele panache om van Watchmen een interessant kijkstuk te maken, hoewel sommige scènes een vrij afstandelijke indruk geven. Net als in 300 worden emotie en karakterontwikkeling soms de kop ingedrukt om plaats te maken voor een portie gestileerd geweld. De camp-meter draait dan ook overruren, wat niet verbazen mag voor een film met Nena's 99 Luftballons op de soundtrack.

Watchmen blijft onverfilmbaar, maar wat regisseur Zack Snyder er van maakte, is de waardigst denkbare poging.

Toch is Watchmen een volwassen film. Het moreel kompas van de hoofdpersonages weet niet meer welke kant uit te wijzen en net als bij The Dark Knight is de grenslijn tussen goed en kwaad een abstract, ongrijpbaar gegeven. De 'superhelden' zijn bovendien allemaal van vlees en bloed, die trauma's en verwachtingen met zich meesleuren. De cast laat zich dan ook niet lezen als een lijst van bekende Hollywoodcoryfeeën, maar als een staalkaart van talent dat u eerder al eens kort om het hoekje zag piepen. Jackie Earle Haley is zo fantastisch als de getormenteerde Rorsach, dat je bijna hoopt hem vaker zonder masker te zien. Jeffrey Dean Morgan, Patrick Wilson en Billy Crudup zijn ook ongelofelijk gecast. Enkel de Zweedse schone Malin Akerman (The Heartbreak Kid) doet enige afbreuk aan een sterk ensemble.

Watchmen is een film geworden die de fans tegen de borst houden en die zelfs de newbies met verstomming slaagt. Een waardige verfilming die doet ze moet doen: ons laten beseffen hoe geniaal het bronmateriaal is. Alan Moore mag tevreden zijn.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de